Ons was aangeraden om naar de Kerstshow in de glazen cathedraal te gaan (the Glory of Christmas in the Crystal Cathedral). En terecht. De kinderen van ons bezoek verstaan geen Engels, maar dat was ook eigenlijk niet nodig. Het was een visueel overdonderend geheel met vliegende engelen, echte kamelen en alles goud wat er blinkt. En het geluid liet zich
ook niet onbetuigd. Een gigantisch orgel, bellen, trompetten en prachtige stemmen van de spelers van deze musical. Oren en ogen tekort. Tijdens het optreden mag je niet fotograferen, maar erna gingen de kinderen maar wat graag met enkelen van de wijzen/koningen op de foto.
r
Ja ja Andrea, ik lees de commentaren wel. Je kunt je vast ook nog wel herinneren hoe het was rond de Sinterklaastijd vorig jaar (zie blog hierna) gevolgd door Kerstbezoek uit Nederland. Mijn huis is nog steeds aardig gevuld met schoonzus, partner en drie kinderen, maar nu durfde ik het stokje toch niet langer te negeren. Bij deze kan ik dus wel mijn tasje laten zien. Ik ben zelf alleen niet echt actief in blogland dus het stokje blijft wel op de grond liggen, vrees ik.
De tas is een koopje van de Marshalls, eigenlijk alleen gekocht als handig rugzakje omdat fietsen met een schoudertas nu eenmaal frustrerend is (blijft maar van je schouders af glijden). Later bleek dat deze quilt-stijl een soort van "in" was, dus deed ik even leuk mee met de trend. Nu is hij wat afgeragd en te vol gepropt. Een bekende aanpak onder vrouwen, ik weet het.
De inhoud: een te volle portomonnee (zie boven), tampon (moet je altijd bij je hebben natuurlijk), barbie-borstel (blijkt heel erg handig voor noodstaartjes bij balletles), handcreme en bodylotion (de lucht is wat droog hier, met name in Big Bear waar we de Kerst doorbrachten in de sneeuw), lipgloss, zakdoekjes voor snotneusjes en -neuzen, medaille van een van de kinderen van de Santa-run, snoep (yoghurt fruit-rollup: dus met calcium en vitamines!), mandarijntje (afhankelijk van hoe lang ze al onderin de tas zitten, bevat ook deze vitaminen) en heel belangrijk hier: zonnebrillen!
Valt niet tegen. Mijn voorbereidingstijd was wel langer dan de anderen van deze blogestafette dus dat geeft te denken over hoeveel oude verfrommelde bonnetjes van de Albertsons ik er eerst uit heb gevist alvorens de foto te nemen. Ik laat dat graag aan de verbeelding over...
Onze tweede Thanksgiving alweer. En nu hadden we een leuke activiteit bedacht voor de ochtend. Namelijk een hardloopwedstrijd annex liefdadigheidsfeestje. Dat komt hier nogal vaak voor. Dat ze iets organiseren waarmee ene goed doel is gediend. In dit geval de Food Banks van de regio. Daarmee krijgen minder bedeelde mensen de kans op een fijn maaltje met Thanksgiving en Kerst. En uiteraard ook buiten de feestdagen om. Hartstikke goed doel voor Thanksgiving omdat dit traditioneel een dag is dat iedereen de hele dag eet en voetbal kijkt (terwijl ze wachten tot de kalkoen klaar is). 
Onze kalkoen was iets groter dan vorig jaar, dus we moesten wel op tijd terug zijn, maar ook daar was aan gedacht. De 10 kilometer begon al om 7.00 am. Dus Hugo is heel vroeg het huis uit geslopen en was op het nippertje op tijd voor de start. De organisatie van de Turkey Trot in Dana Point (kijk op turkeytrot.com) was ietwat overvallen door de grote opkomst. Het parkeren was niet echt goed geregeld en er werd gewerkt aan de weg, waardoor de toevoerwegen helemaal vast stonden. Om 7.20 begon het en hij heeft hem binnen de 40 minuten gelopen. En dat in de stromende regen. Wij kwamen ook net op tijd voor de 5 kilometer (van mijzelf). Ik had al een paar weken getraind en wilde hem binnen het halve uur lopen. Dat is een lachertje voor getrainde mensen maar het is voor mij gewoon al een uitdaging. En helemaal als je de eerste kilometer over de mensen struikelt die stil staan, met een wandelwagen rennen, met een hond of met twee kinderen aan de hand. Het was nogal druk. Maar wel gezellig. Ergens in de 
menigte ben ik Linda voorbij gelo
pen, die had zich onafhankelijk van ons ook opgegeven. Was wel leuk voor de fotografen Sander en Hugo: die moesten ons vlak na elkaar op de plaat zetten. En bij de finish hadden ze me gemist. Er bestaat een foto van mijn achterkant, maar zo stoer ben ik nu ook weer niet (dat ik die op deze blog zet, haha!). De meisjes hebben daarna meegedaan aan de Kids Run. Van een hele mijl! Dat is best ver. Imke deed het prima, ze finishte ergens vooraan in haar leeftijdsgroep. Lori ging er als een speer vandoor. Hugo ging haar opzoeken en vond haar aan de hand van een moeder met een vertrokken gezichtje. Het deed toch wel een beetje pijn in haar zij en waar waren wij nou? Terwijl ik op Lori's fotofinish stond te wachten (100 meter voor de finish) werd Manou Houben (spreek uit Houben ipv Hoeben) omgeroepen. Ik zag Imke op de toren bij de omroeper staan. 
Die vroeg zich ook af waar wij bleven. Ik snel er heen gerend en toen Imke de trap van de toren af kwam, kwam Lori daar over de lijn. De omroeper zei:"Look at this, so cute" en toen maakte Lori het even af door opzij te kijken en lachend naar hem te zwaaien. Hij schoot in de lach, zei:"This is too cute, I have got to get an interview!" en rende vervolgens de trap af en achter haar aan. De familie Houben (dit keer goed uitgesproken omdat Imke hem al had verbeterd) werd vervolgens door de omroeper geprezen door hun inzet.
Toen we wegreden van het parkeerterrein, zagen we nog even voor wie we deze wedstrijd hadden gelopen. Deze mevrouw inspecteerde de vuilnisbakken op bruikbare spullen. Onderweg naar onze auto hadden we ook al een man gezien met een hele grote plastic zak vol waterflesjes. 
Toch al gauw 10 dollar waard bij inleveren. Zo zie je op een dag weer de uitersten van de samenleving. Het is af en toe wel wat bizar.
Thuis snel de kalkoen de oven in (met vulling!) en volgens een oude truc op zijn borst gelegd. Dan wordt-ie niet bruin maar wel lekker sappig. Jaja, mijn huisvrouwenskills worden goed bijgewerkt. Hij was lekker! Onze gasten hadden ook allerlei lekkers meegenomen, het was een heerlijk diner.
Tja, die is dus echt heel groot. We hebben van ons eerste bezoek een belevenis gemaakt. Eerste stop was Ludlow.
Gelegen aan de route 66 en ontstaan als waterstop voor de stoomtreinen, werd het later een tussenstop in de goldrush. Inmiddels is er bijna niets te doen (dan tanken, eten, slapen). Wel nog mooie oude auto's gezien (het lijkt net Cars...). De laatste 60 mijl hebben we met de Grand Canyon Railway afgelegd. Allemaal oude treinen op een spoorbaan die al vanaf begin vorige eeuw stamt. Hij start in Williams. Dit is een aardig soort-van-oud stadje met een snufje Wilde Westen. Onze treinreis startte met een Wild West Shootout en met het dreigement dat de cowboys de trein wel eens konden komen overvallen, wat ze op de terugweg inderdaad hebben gedaan. Lori gaf haar pennies, aan elke cowboy eentje en ze was zelfs zo dapper om een cowboy te negeren, waardoor ze trots haar overgebleden pennie showde.
Maar nu over de Grand Canyon. Na aankomst bij de GC zijn we met een bus langs de rand gereden. Heel grappige chauffeur annex reisleider. Hij bespotte zelf steeds zijn omvang ("I was stuck once in this canyon" of "the mules can only take half of me"). We hadden het meest beroemde (en oudste en duurste/mooiste) hotel geboekt voor onze overnachting aan de rand van de canyon. 
Onze kamer 
keek uit op de voorkant en we deelden een groot balkon (van waaruit de rand net te zien was). Tot onze verbazing begon het vlak voor zonsondergang te sneeuwen! Prachtig (wel jammer van de zonsondergang). Dus vlak voor het eten (in het sjieke restaurant) hebben we snel een sneeuwpop gemaakt. In het restaurant kregen we een plaatsje aan het raam met uitzicht op de sneeuwpop. Helemaal leuk, tot een groepje kinderen hem zag. Helemaal gesloopt. Maar ze hadden wel lol.
Dan maar vroeg opgestaan voor de zonsopgang. Het duurde iets langer door alle wolken en er kwam een mist van achter ons, dus echt helder zijn de foto's niet. Maar het was wel een fascinerend gezicht. Elke keer weer ander licht.
Lori heeft ons laten beloven dat als zij groot genoeg is, dat we dan teruggaan en naar beneden afdalen. Dat is een deal!
Na onze vuurdoop vorig jaar, mochten we dit jaar met zijn allen aan de bak. We hadden een heuse Halloweenparty bij de Sansons thuis. O jee. Dus ook de ouders gaan verkleed en er waren prijzen te verdienen voor mooiste, grappigste, engste kostuum. Weken vante
voren kwamen ook de folders met kostuums binnen. De meisjes mochten geen Disneyprinses kiezen van ons, daar hebben we wel een beetje genoeg van. Dus voor Imke werd het de "next best thing", namelijk Hollywood Starlet. En Lori had haar zinnen gezet op Abby Cadabby. Dat is een vriendinnetje van Elmo, een heel grappig elfje uit Sesamstraat. Precies goed dus. Tja en toen de ouders nog... Gelukkig had ik mijn jaren 60 jurkje meeverhuisd dus daar kon ik wel wat mee. En Hugo loop tegenwoordig weer vaak hard en was coach van Imkes voetbal dus: Coach. Dat i
s een soort Borat versie met veel haar en te kleine 
sportkleren. Het effect was overweldigend (nog een snor erbij gedaan), hij heeft dan ook de prijs gewonnen voor grappigste outfit!Vlak voor Halloween was het tijd om de pompoenen te maken. Imke heeft haar eerste helemaal zelf getekend en uitgezaagd! Ook de mijne was weer aardig gelukt. Onze tuin was helemaal ingepakt in spinnenwebben, dat zag er best echt uit. En niet te vergeten de projector: dit jaar een spookje: Boo!
Op Halloweenavond zelf hebben we hier 9 meisjes en hun ouders te eten uitgenodigd. Een enorme pan nasi en wat groentesnackjes moesten de bodem leggen voor een grote wandeling, op zoek naar snoep. De nasi bleek wel wat te pittig voor een paar kindjes. Ze zijn hier ook niet opgevoed met pindapoepsaus dus dat helpt niet. Niet getreurd, nog voordat het toetje kon komen werd er bij ons al aangebeld voor trick or treat en daar stond Charizma (zo heet ze echt en ze doet haar naam eer aan!) uit Imkes klas. Dus die is ook gezellig meegelopen. Zo hadden we 
een supergirl, Tinkerbell, Sharpay (uit High School Musical), een candycorn, engel, heks en twee prinsessen. En de buurt waar we liepen had er aardig wat werk van gemaakt dus het was gezellig druk. Wel minder snoep dan vorig jaar (want toen waren ze zo blij met onze komst dat we handen vol kregen). En we konden het Spookhuis niet vinden (volgens de legende zou die in die buurt moeten zijn...). Misschien maar beter ook.
In het kader van "hoe ziet die melkweg er nu ook weer uit?" besloten we te gaan kamperen in Joshua Tree. Want daar kan je pas echt sterren kijken. Tenminste... dat hoopten we. In tegenstelling tot de vorige blog waarin we "klagen" over het warme weer, was het afgelopen weekend ineens even bewolkt. 
En we hadden onderweg naar Joshua Tree (zaterdagmiddag, na het voetballen van Imke) zelfs motregen. Oei, dat zou zomaar wolken tellen kunnen worden.
Maar nee hoor, het trok ineens open ter hoogte van Cabazon. Normaal gesproken lost daar alleen je bankrekening op (er zit daar een megagrote outlet) maar in dit geval deed het de wolken verdampen.
Het windmolenpark lag er daarna weer blinkend bij in de zon. Het waaide ook best hard dus ze deden vast goede zaken...
We hadden onze zinnen gezet op de camping met de naam "Jumbo Rocks" omdat we, naast de sterren bekijken, graag op de grote granieten rotsen wilden klauteren. Heel het park ligt ermee bezaaid. We waren nog precies op tijd voor een mooi plekkie. De wind heeft nog een tijdje met het idee gespeeld om onze ronde tent andere vormen te laten aannemen, maar gelukkig nam zijn kracht iets af in de loop van de avond. De meisjes hebben direct de omgeving verkend en stonden al van bovenaf naar ons te zwaaien.Na een soepie, worstjes en zalm van de BBQ kon het sterren kijken beginnen. Het was intussen wel een beetje fris geworden dus truien aan, capuchon op en dichtbij elkaar kruipen... Lori was de eerste die het opgaf ("Mag ik nu gaan slapen? Ik heb het koud.") maar niet nadat we de melkweg hebben zien "opkomen" en we zwaar onder de indruk waren van het gefonkel boven ons.
De volgende ochtend, na een ietwat doorwaakte nacht ("Ik heb het nog steeds koud, mag ik bij jou liggen papa?") kon het klimfeest beginnen. We zijn van de camping naar Skull Rock gewandeld. Soms hebben de rotsen door de erosie rare vormen aangenomen en deze formatie lijkt een beetje op een schedel (en het ligt toevallig ook makkelijk naast een van de doorgaande wegen, fijne fotoplek).
Tot onze verbazing kon Lori heel goed meekomen. Overal op en onder. Skieend naar beneden (als ze uitgleed)
,
het ging allemaal soepeltjes. En Imke was helemaal in haar element. Het liefst ging ze overal voorop. Op de heenweg heeft ze zelfs aangeboden om de waterrugzak te dragen, heldin! Op het hoogste punt (waar moeders even afhaakte) zijn nog mooie foto's met onze nieuwe camera gemaakt, voordat hij naar beneden zijn ondergang tegemoet kukelde. Hugo heeft vervolgens met gevaar voor eigen lijf en leden alle onderdelen bij elkaar verzameld (anders konden we deze foto's niet plaatsen natuurlijk) en heeft hem zelfs weer in elkaar gekregen. En inmiddels hebben we een nieuwe want een collega van hem is ermee teruggegaan (die had hem toevallig voorgeschoten omdat hij lid was van die winkel) en heeft een nieuwe meegekregen ("What seems to be the problem?" "The lens won't come out anymore" "
OK" en meer woorden zijn er niet aan vuilgemaakt, hoera voor service!).
Maar dat terzijde.
We hebben er weer van genoten. Het is een prachtige en enigszins wereldvreemde omgeving.
ook niet onbetuigd. Een gigantisch orgel, bellen, trompetten en prachtige stemmen van de spelers van deze musical. Oren en ogen tekort. Tijdens het optreden mag je niet fotograferen, maar erna gingen de kinderen maar wat graag met enkelen van de wijzen/koningen op de foto.
Het klinkt indrukwekkender in het Engels dan in het Nederlands, vind ik. Een woestijn in de sneeuw lijkt meer onzin dan desert in the snow. En als je het ziet, is het helemaal bizar. We zijn al vaker in Joshua Tree geweest maar alle bruintinten waren nu vervangen door wit en grijs. En door de sneeuw heen staken de staken van een Joshua Tree. Vreemd, ontheemd en prachtig tegelijk.
namelijk dat het in december al nat is, in plaats van pas eind januari of februari. Dus in plaats van naar het zwembad, moest ons bezoek binnenactiviteiten gaan bedenken. De eerste week was dat dus een museum en het aquarium en daarna gingen we het vocht maar opzoeken. Eerst naar Joshua Tree en het weekend erna skieen in Big Bear. Want dat heeft Californie ook: je kunt de winter makkelijk opzoeken als je wilt. En regen in Irvine is nu eenmaal niet zo interessant als sneeuw in de woestijn.
Hij heeft gewoon weer de weg kunnen vinden naar al die Nederlandse kinderen in LA! Dit keer kwam hij na zijn eigen verjaardag aan, dus hij was goed uitgerust en had er weer zin in. De rode ballonnen hadden ook Amerika bereikt dus de ballonnenpiet was ook blij.
Onze tweede Thanksgiving alweer. En nu hadden we een leuke activiteit bedacht voor de ochtend. Namelijk een hardloopwedstrijd annex liefdadigheidsfeestje. Dat komt hier nogal vaak voor. Dat ze iets organiseren waarmee ene goed doel is gediend. In dit geval de Food Banks van de regio. Daarmee krijgen minder bedeelde mensen de kans op een fijn maaltje met Thanksgiving en Kerst. En uiteraard ook buiten de feestdagen om. Hartstikke goed doel voor Thanksgiving omdat dit traditioneel een dag is dat iedereen de hele dag eet en voetbal kijkt (terwijl ze wachten tot de kalkoen klaar is). 
Onze kalkoen was iets groter dan vorig jaar, dus we moesten wel op tijd terug zijn, maar ook daar was aan gedacht. De 10 kilometer begon al om 7.00 am. Dus Hugo is heel vroeg het huis uit geslopen en was op het nippertje op tijd voor de start. De organisatie van de Turkey Trot in Dana Point (kijk op turkeytrot.com) was ietwat overvallen door de grote opkomst. Het parkeren was niet echt goed geregeld en er werd gewerkt aan de weg, waardoor de toevoerwegen helemaal vast stonden. Om 7.20 begon het en hij heeft hem binnen de 40 minuten gelopen. En dat in de stromende regen. Wij kwamen ook net op tijd voor de 5 kilometer (van mijzelf). Ik had al een paar weken getraind en wilde hem binnen het halve uur lopen. Dat is een lachertje voor getrainde mensen maar het is voor mij gewoon al een uitdaging. En helemaal als je de eerste kilometer over de mensen struikelt die stil staan, met een wandelwagen rennen, met een hond of met twee kinderen aan de hand. Het was nogal druk. Maar wel gezellig. Ergens in de 
menigte ben ik Linda voorbij gelo
pen, die had zich onafhankelijk van ons ook opgegeven. Was wel leuk voor de fotografen Sander en Hugo: die moesten ons vlak na elkaar op de plaat zetten. En bij de finish hadden ze me gemist. Er bestaat een foto van mijn achterkant, maar zo stoer ben ik nu ook weer niet (dat ik die op deze blog zet, haha!). De meisjes hebben daarna meegedaan aan de Kids Run. Van een hele mijl! Dat is best ver. Imke deed het prima, ze finishte ergens vooraan in haar leeftijdsgroep. Lori ging er als een speer vandoor. Hugo ging haar opzoeken en vond haar aan de hand van een moeder met een vertrokken gezichtje. Het deed toch wel een beetje pijn in haar zij en waar waren wij nou? Terwijl ik op Lori's fotofinish stond te wachten (100 meter voor de finish) werd Manou Houben (spreek uit Houben ipv Hoeben) omgeroepen. Ik zag Imke op de toren bij de omroeper staan. 
Die vroeg zich ook af waar wij bleven. Ik snel er heen gerend en toen Imke de trap van de toren af kwam, kwam Lori daar over de lijn. De omroeper zei:"Look at this, so cute" en toen maakte Lori het even af door opzij te kijken en lachend naar hem te zwaaien. Hij schoot in de lach, zei:"This is too cute, I have got to get an interview!" en rende vervolgens de trap af en achter haar aan. De familie Houben (dit keer goed uitgesproken omdat Imke hem al had verbeterd) werd vervolgens door de omroeper geprezen door hun inzet.
Toch al gauw 10 dollar waard bij inleveren. Zo zie je op een dag weer de uitersten van de samenleving. Het is af en toe wel wat bizar.
Gelegen aan de route 66 en ontstaan als waterstop voor de stoomtreinen, werd het later een tussenstop in de goldrush. Inmiddels is er bijna niets te doen (dan tanken, eten, slapen). Wel nog mooie oude auto's gezien (het lijkt net Cars...). De laatste 60 mijl hebben we met de Grand Canyon Railway afgelegd. Allemaal oude treinen op een spoorbaan die al vanaf begin vorige eeuw stamt. Hij start in Williams. Dit is een aardig soort-van-oud stadje met een snufje Wilde Westen. Onze treinreis startte met een Wild West Shootout en met het dreigement dat de cowboys de trein wel eens konden komen overvallen, wat ze op de terugweg inderdaad hebben gedaan. Lori gaf haar pennies, aan elke cowboy eentje en ze was zelfs zo dapper om een cowboy te negeren, waardoor ze trots haar overgebleden pennie showde.
Maar nu over de Grand Canyon. Na aankomst bij de GC zijn we met een bus langs de rand gereden. Heel grappige chauffeur annex reisleider. Hij bespotte zelf steeds zijn omvang ("I was stuck once in this canyon" of "the mules can only take half of me"). We hadden het meest beroemde (en oudste en duurste/mooiste) hotel geboekt voor onze overnachting aan de rand van de canyon. 
Onze kamer 
keek uit op de voorkant en we deelden een groot balkon (van waaruit de rand net te zien was). Tot onze verbazing begon het vlak voor zonsondergang te sneeuwen! Prachtig (wel jammer van de zonsondergang). Dus vlak voor het eten (in het sjieke restaurant) hebben we snel een sneeuwpop gemaakt. In het restaurant kregen we een plaatsje aan het raam met uitzicht op de sneeuwpop. Helemaal leuk, tot een groepje kinderen hem zag. Helemaal gesloopt. Maar ze hadden wel lol.
voren kwamen ook de folders met kostuums binnen. De meisjes mochten geen Disneyprinses kiezen van ons, daar hebben we wel een beetje genoeg van. Dus voor Imke werd het de "next best thing", namelijk Hollywood Starlet. En Lori had haar zinnen gezet op Abby Cadabby. Dat is een vriendinnetje van Elmo, een heel grappig elfje uit Sesamstraat. Precies goed dus. Tja en toen de ouders nog... Gelukkig had ik mijn jaren 60 jurkje meeverhuisd dus daar kon ik wel wat mee. En Hugo loop tegenwoordig weer vaak hard en was coach van Imkes voetbal dus: Coach. Dat i
s een soort Borat versie met veel haar en te kleine 
sportkleren. Het effect was overweldigend (nog een snor erbij gedaan), hij heeft dan ook de prijs gewonnen voor grappigste outfit!
een supergirl, Tinkerbell, Sharpay (uit High School Musical), een candycorn, engel, heks en twee prinsessen. En de buurt waar we liepen had er aardig wat werk van gemaakt dus het was gezellig druk. Wel minder snoep dan vorig jaar (want toen waren ze zo blij met onze komst dat we handen vol kregen). En we konden het Spookhuis niet vinden (volgens de legende zou die in die buurt moeten zijn...). Misschien maar beter ook.
er eentje 
tegen bij een kinderboerderij in San Juan Capistrano. Daar waren we met de Amtrak heen geweest. Leuk treinuitje vanuit Irvine. In de kinderboerderij was een ruimte vol met konijnen en cavia's. Ik heb ze niet geteld maar ik neem aan dat het er nu al weer meer zijn dan toen wij er waren. Onze kinderen zijn Cody gewend dus die draaien hun hand er niet meer voor om. Met name Lori had snel vrienden gemaakt met de cavia's.
meegepikt op het pompoenenveldje.
, maar gelukkig was er ook voor haar een leuk klasje: Playball. Het is bedacht in Zuid-Afrika en met een franchiseformule is het verhuisd naar Amerika. De plaatselijke franchisneemster is wel nog uit Zuid-Afrika en dat was tijdens de eerste les wel grappig. Een heel apart accent en ze sprak ook nog wat Afrikaans. Na deze eerste les was het echter de beurt aan Coach Staci. Hartstikke Amerikaans en sportief meisje/dame van begin twintig. Ze heeft ook nog bij ons opgepast (ideaal dit soort contacten...).
terugdoen in de emmer. En een ronde ietwat platte pion wordt een lanceerstation voor de raket (bal) die ze dan de ruimte inschieten. Blastoff!!! Dat is nu Lori's nieuwe speelzin. Je hoort haar nu barbies lanceren terwijl ze enthousiast roept:"Blastoff!" Ach ja, zo leert ze wat.
getje zitten en daarna een stempel op de handen krijgen. Nog zo'n terugkerend ritueel hier...).
Het leukste oranje team is toch wel de Sunshine Tigers. Ze zijn te bewonderen in Irvine op vroege zaterdagochtenden en op woensdagavond wordt er getraind. Knaloranje shirts, dito sokken en bijpassend haarstiekje. Jawel, het is een meisjesteam. Er wordt tijdens de training niet alleen gedribbeld, ook de radslag en handstand worden geoefend. En het schijnt nodig te zijn heel hard en hoog te gillen als jouw team gaat scoren of als er iemand tegen dreigt te scoren. Bij trainingspartijtjes is het dan ook een gegil van jewelste. De trainers laten het over zich heen komen maar matten ze ondertussen wel af. En na tien weken kunnen ze aardig dribbelen. En goed verdedigen. Mede dankzij coach Hugo, hier op de foto te zien in een trainingspartijtje. Niet alleen LA Galaxy haalt dus zijn trainers (al is het dan tijdelijk) uit Nederland. Deze Estelle houdt het gelukkig ook wat langer vol hier dus Hugo heeft het seizoen afgemaakt (duurde 10 weken, dat scheelt ook).
opstelling, geen goalie en vooral lol. Niet elke coach hield zich aan deze regels dus soms hadden ze tegenstanders die drie dametjes voor hun eigen goal lieten hangen ("defense"). Dat is best lastig aanvallen. De Sunshine Tigers hebben zich er wel goed aangehouden. Het straalde er van af. Tijdens de training maar ook tijdens wedstrijden waren ze allemaal even goedgemutst. En hoewel Imke de enige was die naar een andere school ging, werden ze allemaal even goede vriendinnen. Imkes rol in de wedstrijd was om bij een counter van de tegenstander als een gek terug te rennen om de bal te onderscheppen. En dat deed ze met toewijding. Getuige ook haar 
rode hoofd na de laatste wedstrijd. Na deze laatste wedstrijd werd de vlag opgeknipt en kreeg iedereen zijn naam. Ook de coaches. Lori was overal bij (want op zaterdagochtend werk ik tegenwoordig op de Nederlandse school).
En we hadden onderweg naar Joshua Tree (zaterdagmiddag, na het voetballen van Imke) zelfs motregen. Oei, dat zou zomaar wolken tellen kunnen worden.
We hadden onze zinnen gezet op de camping met de naam "Jumbo Rocks" omdat we, naast de sterren bekijken, graag op de grote granieten rotsen wilden klauteren. Heel het park ligt ermee bezaaid. We waren nog precies op tijd voor een mooi plekkie. De wind heeft nog een tijdje met het idee gespeeld om onze ronde tent andere vormen te laten aannemen, maar gelukkig nam zijn kracht iets af in de loop van de avond. De meisjes hebben direct de omgeving verkend en stonden al van bovenaf naar ons te zwaaien.
,
het ging allemaal soepeltjes. En Imke was helemaal in haar element. Het liefst ging ze overal voorop. Op de heenweg heeft ze zelfs aangeboden om de waterrugzak te dragen, heldin! Op het hoogste punt (waar moeders even afhaakte) zijn nog mooie foto's met onze nieuwe camera gemaakt, voordat hij naar beneden zijn ondergang tegemoet kukelde. Hugo heeft vervolgens met gevaar voor eigen lijf en leden alle onderdelen bij elkaar verzameld (anders konden we deze foto's niet plaatsen natuurlijk) en heeft hem zelfs weer in elkaar gekregen. En inmiddels hebben we een nieuwe want een collega van hem is ermee teruggegaan (die had hem toevallig voorgeschoten omdat hij lid was van die winkel) en heeft een nieuwe meegekregen ("What seems to be the problem?" "The lens won't come out anymore" "OK" en meer woorden zijn er niet aan vuilgemaakt, hoera voor service!).
