tussenstand van het huis

Inmiddels durven we alweer een tussenstand weer te geven van hoe het huis er van binnen uit ziet. De afgelopen weken hebben we nogal wat meubels verzameld, zoals ook in de vorige verhalen te lezen was. Maar hoe het er nou uitziet was nog niet vastgelegd. Bij deze dus vooral wat foto's en een beschrijving van het huis.

Allereerst de kamer waar we vanaf het begin wonen: deze zit aan de keuken vast en is meest logisch ingericht voor de kinderen. Mooie roze bank, kast met barbies en twee extra luie stoelen/beren om lekker TV op te kijken.

De keuken is mooi eiken. Dat went erg snel moet ik zeggen. Onze eigen TrippTrapp stoelen bleken nauwelijks nodig omdat de tafels hier lager zijn. Ben benieuwd of ik een tafel kan vinden die bij onze eigen stoelen passen (die nog onderweg zijn). Megakoelkast met ijsblokjesmachine, megaoven en grote pitten: het blijft wel Amerika.

De grote woonkamer is erg lang leeg geweest en is nog maar half gevuld. Deze banken zijn ook typisch van hier: geen echte kleur, groot, leer (want praktisch) en je zakt er lekker in weg. Heerlijk om een krantje of boekje te lezen. Let op de lamp want dat is een terugkerend fenomeen in ons huis.

Boven hebben we vier slaapkamers. De masterbedroom waar het bed bijna in wegvalt. Aansluitend een badkamer met een rij lampen boven een grote spiegel (net een theaterkleedkamer), een inloopkast, een wc, douche en ovaal bad.

En de meisjesslaapkamer met uiteraard het stapelbed en een prinsessentafel. En prinsessenstickers op de muur. En in elke slaapkamer een kast met spiegelschuifdeuren. Fantastische verstopplekken. De meisjes hebben hun eigen badkamer, met weer de theaterlampen, twee wastafels, een wc en bad/douche.

En beneden nog een aparte ruimte voor de wasmachine en droger. En natuurlijk de grote garage met plaats voor twee auto's (naast elkaar). Nu al redelijk gevuld als opslag voor al onze koffers, de kerstboom (ja, echt waar!) en een deel van het overlevingspakket voor tijden na een aardbeving (vier gallons met water).

Kortom: wij houden het hier prima uit...

Mission San Juan Capistrano

Afgelopen zondag voor het eerst een dag gehad dat we niet van alles en nog wat aan het regelen waren in een winkel, bij de carmax, bij een bank, de ikea, het huis etc. We zijn lekker naar Mission San Juan Capistrano ( http://en.wikipedia.org/wiki/Mission_San_Juan_Capistrano). Dit is een van de nederzettingen (missies) die de Spanjolen hier vanaf het Zuiden van California (vanuit Mexico), om de zoveel mile neergezet hebben. Deze is zeer goed bewaard gebleven en was het eerste 'touristische' uitje (buiten Disneyland dan). Lekker relaxed een beetje rondhangen, boterhammetjes uit van die handige afsluitbare zakjes, en een hoop foto's gemaakt. Daarna aan de overkant de alom bekende Starbucks. Verder nog door het dorp gelopen, een echt gezellig ouderwets dorp met een treinstation en erg leuke eettentjes. Nogmaals erg relaxed.

Voor meer foto's: we hebben ook een webalbum gemaakt op: http://picasaweb.google.nl/hugo58/MissionSanJuanCapistrano?authkey=eTB6exGJN1U

Irvine Park en Anaheim Angels

De omgeving verkennen gaat met kleine beetjes tegelijk. Bij toeval konden we al snel naar een wedstrijd van de Anaheim Angels gaan kijken. Dat is baseball, voor degenen die dat niet gelijk wisten. Naar baseball gaan is hier echt een familieuitje. Iedereen in het rood met petjes, handjes en schmink naar het stadion: hun vrienden steunen. De wedstrijd begint met vuurwerk en fonteinen en natuurlijk het volkslied. Dat werd gezongen door een perfect gedresseerd meisje van 10 jaar, tot onze schaamte moeten we bekennen dat wij er ook door geraakt werden... Gelukkig snap ik de regels een beetje want het is niet de meest dynamische sport om naar te kijken. En er wordt steeds omgeroepen wie aan slag is, dan krijg je op de schermen de feiten van de speler te zien. Dat zijn allerlei ingewikkelde gemiddeldes maar er staat ook bij of hij al wel eens een homerun heeft geslagen. De enige homerun die die dag werd geslagen, viel bij de tegenstander. En die heb ik ook nog gemist want ik stond met de meisjes in de rij bij het eten (een paar verdiepingen/-ringen naar beneden). Frietjes in een rode plastic baseballcap, wat wil je nog meer. De Anaheim Angels gaan trouwens naar de play-offs dus het verlies van deze wedstrijd was geen ramp. Een foto van het stadion staat boven op onze site (met dank aan de fotograaf).

En er zijn heel veel parken in en rond Irvine. We hebben er al een paar bezocht. De grootste ligt in het noorden, tegen de heuvels aan. De omgeving is kaal maar het park is prachtig groen. Mooie loofbomen zodat ik me ook een beetje thuisvoel. In dit park rijdt een klein treintje en in het weekend is er van alles te doen. Wij waren er op een maandagmiddag, dus we hadden het park bijna voor ons alleen.

huishouden deel 2

En hoe gaat het er in de derde week aan toe, wanneer we het ritme een beetje te pakken hebben? Imke gaat naar school en wordt elke dag opgewacht door een ongeduldig zusje. Op de foto staat ze naast het bord met regels voor het schoolterrein. De school heeft een ronde vorm en elke klas heeft een eigen uitgang naar buiten. Het halen en brengen is daardoor zeer overzichtelijk. Het brengen gaat als volgt: ieder kind haalt uit zijn grote rugzak een kleine snackzak en zet dat in een mandje naast de buitendeur. Dan vormen zich twee rijtjes: jongens rechts, meisjes links. De deur gaat open, juf komt naar buiten en na een goedemorgen zwaaien de kinderen naar de brengers en gaan naar binnen. Als we ze ophalen, komen de kinderen een voor een naar buiten en checkt de juf met wie ze meegaan. Wij hebben inmiddels op “back-to-school-night” te horen gekregen wat ze dit jaar allemaal gaan leren en hadden met Imke te doen. Er wordt zeer hard gewerkt in Kindergarten. We krijgen elke week een overzicht van wat ze hebben gedaan, Imke krijgt elke dag een mapje mee met haar werk van de dag en vanaf maandag a.s. krijgt ze wekelijks huiswerk (vrijdag inleveren). Lori mag fijn spelen op haar “learning garden”. Ze is heel blij met de twee glijbanen maar moest wel even wennen aan de rest van de omgeving (iedereen praat nogal raar). Op dinsdag- en donderdagochtend gaat Lori spelen, knutselen, naar verhaaltjes luisteren en liedjes zingen. Ze vraagt nu ook geregeld naar de Engelse vertaling van dingen. En elke avond lees ik Engelse boekjes voor, dan maar met een accent, dat corrigeren ze wel op school. Ik probeer intussen in contact te blijven met NL, eerst nog provisorisch in de keuken bij de internetaansluiting in de hoek. De rest van het huis begint zich steeds meer te vullen. Een megabankstel, dito TV en zitberen voor de meisjes bijvoorbeeld. Kunnen ze Dora kijken via “video on demand” op de kabel.

Imke heeft hier een nieuwe fiets gekregen. We worden wel nagestaard als we met zijn drieën gaan fietsen naar het zwembad of een winkel, maar hier in de woonbuurt (Westpark) is het best veilig fietsen. Brede straten en veel stopborden maken het overzichtelijk. Ook zijn we met zijn vieren naar Newport Beach gefietst. De meisjes zaten en wij konden bikkelen: bijna een uur heen en langer terug want bergop. Imke heeft zich daar aan een soort binnenstrandje vermaakt met het begraven van een barbie en Lori heeft onder een boom een middagdutje gedaan. Heel veel vliegende vissen waren er te zien, prachtig gezicht hoe die ineens uit het water opduiken en er weer in plonzen.

leuk en cool!

Tussen al regel-“ellende” door konden de kinderen ook wennen aan de leuke kanten: bijna elke middag zwemmen in het buurtzwembad (daar zijn er meerdere van). Het was ook wel erg warm die eerste week, vonden ook de locals. Wel weer leuk grapje: de meisjes moeten beiden een bovenstukje dragen, Lori heeft het nog steeds over de meneer die dat kwam vertellen (en toen moest ze een t-shirt aan omdat ik geen bovenstukje bij me had). Ook het strand is hier heel mooi. Alleen de golven zijn wel even wennen. Ik durfde uiteindelijk mee te duiken met een golf en werd direct op de grond gekwakt met een schaafwond op mijn dij als gevolg. Wat een kracht...

En na een week natuurlijk ook naar Disneyland. Met als hoogtepunt Fantasyland waar de Prinsessen wonen! Lori kan nog steeds het huisje van Winnie de Pooh aanwijzen op de kaart. Gelukkig hebben we een jaarabonnement dus kunnen we rustig door het park en elke keer een paar nieuwe dingen ontdekken.

Andere feestje hier is de tuin: elke keer weer nieuwe ontdekkingen zoals de boom met twee grote vruchten, we denken pompelmoezen. Bij de eerste keer hadden al gezien dat achter in de tuin een citroenenboom staat (voor in de ijsthee!) en een appelboom in de voortuin. En natuurlijk de speeltuin(en). De dichtstbijzijnde zit naast de school. En ook op het schoolterrein zijn meerdere klauter- en speeltoestellen. Allemaal zeer veilig met rubber en zand eronder. En een WC in de buurt (die zijn hier ook overal). Nu zeer handig want Lori kan al op de WC plassen en wil dus ook overal nieuwe WC’s uitproberen. Dan kijkt ze om zich heen en zucht tevreden: “Hier was ik nog niet geweest he?” Gelukkig voor ons heeft ook elke winkel toiletten voor de gasten. Dat moet ook wel want het formaat van de winkels is zodanig dat een toiletbezoek in de tijd dat je daar rondstruint kan vallen. Het is elke keer weer even zoeken maar een winkel is favoriet bij mij: De Wholefoods. Met twee vriezers vol glutenvrij brood/bagels/taarten en tussen het “gewone” voedsel ook glutenvrije pizzas en pastas. En het mooie weer is bij dit alles al bijna gewoon geworden. Lori riep de eerste week nog wel eens na het opstaan: “Het is vandaag mooi weer!”. Net als ze bij alles wat ze herkende van NL riep: “Die hebben wij ook thuis / op Pipoka!”. Maar beide meisjes kunnen nu in het Engels al zeggen waar ze wonen (en Imke moet ook haar telefoonnummer kennen van de juf van school) en lijken hun weg te vinden.

de eerste weken: huis en school

Het hotel kenden we al van een eerder verblijf dus dat was bijna thuiskomen. Lekker ontbijten en op zoek naar de huurauto. Helaas waren de minivans op, dus werden we opgewaardeerd naar een echte Mega-Amerikaanse bak, de Ford Expedition. Die handhangers (of hoe ze ook mogen heten) zitten er niet voor niets, je moet je er echt in optrekken, zo hoog.

Ook weer even wennen aan het verkeer. Alle hoofdwegen zijn vierbaans (ook in de stad) en je moet weten in welke baan je moet zitten om op tijd af te kunnen slaan, want ze laten je er niet zo maar tussen. Op zich helpt zo’n megabak wel, maar je kunt niet echt rekenen op heren in het verkeer hier. En waar zat nou ook alweer de dichtstbijzijnde IKEA? Daar zijn we de eerste weken bijna elke dag geweest. Allereerst het beloofde stapelbed voor de dames gekocht. Wij konden gelukkig matrassen en dekens lenen zodat we dat niet ook de eerste dag hoefden te regelen. En na twee nachten hotel, kamperen in een leeg huis! Heel bijzonder, zeker in zo’n groot huis. Met plastic kinderservies van IKEA, twee witte tuinstoeltjes, een koelkast (heel belangrijk in die hitte!), een speelkleed en dito tunnel en niet te vergeten de grote zakken vol barbies en accessoires (gekregen via collega’s van Hugo) zijn we zo de eerste week doorgekomen.


Uiteindelijk voor ons ook een bed bij de IKEA gekocht, tegelijk met een Klippan bank voor in de woonkeuken. Deze keuken-met-kamer-eraan is al groter dan de leefruimte die we in Haarlem hadden dus daar zitten we meestal. Dan blijft er nog een joekel van een woonkamer over.
In de eerste week hebben we ook het papierwerk voor de school van Imke proberen te regelen. Er bleek nog een gezondheidscontrole nodig voordat ze zich mocht inschrijven (en ook voordat ze een Engelse test zou krijgen). Dus in de eerste week gelijk naar een dokter (ze hebben hier speciale kinderdokters) en tandarts (en ja, ook een kindertandarts bestaat hier). Bij de dokter een volledig onderzoek: bloed uit haar vinger, gewicht, ogen, oren, “kan ze even in dit potje plassen?”. En bij de tandarts was het een feestje: eerst een sticker uitzoeken, dan in een kamer met meerdere stoelen gaan liggen, mooi blauw plafond met wolken, coole zonnebril op vanwege het scherpe licht. En dan de conclusie: haar onderkaak staat nu gelijk met boven. Dat kan nog goed gaan maar kan ook een centenbakkie worden. Even in de gaten houden, dan kan ze naar de Orthodontist voor een correctie. Elk zichzelf respecterend kind heeft hier zijn eigen orthodontist en blijkbaar al vanaf 5 jaar. Op de valreep op vrijdagmiddag de gezondheidspapieren op de school ingeleverd (een week later zou de school beginnen) en toen bleek ineens dat het ELD programma (engels leren) misschien wel vol zat. Geen probleem hoor, dan kon ze toch naar een andere school? Maar dat wilden we nu juist niet, want we wonen hier om de hoek! Hugo is nog even langs gegaan en ze zouden zien wat ze konden doen. Donderdag 6 september zou de school beginnen, maar nog even zonder Imke want die moest de Engelse test die dag doen. Dat gold voor meer kinderen. En dat gold ook voor meer kinderen die net als wij om 10.00 uur daar een afspraak hadden. Ook weer een ander systeem voor afspraken, dus dat duurde even een paar uur langer dan verwacht. Vrijdag ons gewoon gemeld om 09.50 uur want we zitten in het late klasje van de Kindergarten. Ideaal (herkenbaar voor iedereen die Imke een beetje kent en weet hoe fijn ze het vindt om ’s morgens opgejaagd te worden?).

De reis

De reis begon goed. Twee uur vertraging op Schiphol. Hadden we langer de tijd om van familie en vrienden afscheid te nemen. De kinderen konden intussen spelen in de binnenspeeltuin, het leek wel een uitje in plaats van een vertrek.
In het vliegtuig werd ons gelijk het voordeel van businessclass duidelijk. Lekker grote stoelen, Shrek 3 op lijn 1 en goed eten. De knutselboeken kwamen af en toe uit de tas, zelfs nog een dutje gedaan van een paar uur. Het ging zo soepel tot Chicago dat een meneer van een paar rijen verderop verbaasd opkeek bij het uitstappen: Waren er kinderen in de BC? Onze kleine helden konden hun geduld gelijk weer tentoonspreiden want in Chicago was het nogal druk. Er was slecht weer geweest dus veel vertraagde vliegtuigen. Een lange rij bij de douane was het gevolg. Tweeëneenhalf uur schuiven over de marmeren grond, Imke en Lori deden het bijna lachend, wij vonden het wat minder leuk. We hadden inmiddels de tweede aansluiting gemist dus op zoek naar een volgende. Die ging pas weer twee uur later. Voor de mensen met reiservaring naar de USA: alles bij elkaar opgeteld duurde het 24 uur tot we in Orange County landden. Half elf in de avond daar, met ongeveer vier uur slaap in de afgelopen 24 uur en na aankomst in het hotel: spelen! Nee, dames: slapen! Enfin rond 2.00 was het rustig.

test 5

test 4

test met een fot om dat ook eens uit te testen enzo jkfkjh jkasdfh klajsdfhasd kjsdklashajd ajfhkasfkajfhajdfalsfajsdajsd kljasdfhkljasdh fasdhf