En we hadden onderweg naar Joshua Tree (zaterdagmiddag, na het voetballen van Imke) zelfs motregen. Oei, dat zou zomaar wolken tellen kunnen worden.Maar nee hoor, het trok ineens open ter hoogte van Cabazon. Normaal gesproken lost daar alleen je bankrekening op (er zit daar een megagrote outlet) maar in dit geval deed het de wolken verdampen.
Het windmolenpark lag er daarna weer blinkend bij in de zon. Het waaide ook best hard dus ze deden vast goede zaken...
We hadden onze zinnen gezet op de camping met de naam "Jumbo Rocks" omdat we, naast de sterren bekijken, graag op de grote granieten rotsen wilden klauteren. Heel het park ligt ermee bezaaid. We waren nog precies op tijd voor een mooi plekkie. De wind heeft nog een tijdje met het idee gespeeld om onze ronde tent andere vormen te laten aannemen, maar gelukkig nam zijn kracht iets af in de loop van de avond. De meisjes hebben direct de omgeving verkend en stonden al van bovenaf naar ons te zwaaien.Na een soepie, worstjes en zalm van de BBQ kon het sterren kijken beginnen. Het was intussen wel een beetje fris geworden dus truien aan, capuchon op en dichtbij elkaar kruipen... Lori was de eerste die het opgaf ("Mag ik nu gaan slapen? Ik heb het koud.") maar niet nadat we de melkweg hebben zien "opkomen" en we zwaar onder de indruk waren van het gefonkel boven ons.
De volgende ochtend, na een ietwat doorwaakte nacht ("Ik heb het nog steeds koud, mag ik bij jou liggen papa?") kon het klimfeest beginnen. We zijn van de camping naar Skull Rock gewandeld. Soms hebben de rotsen door de erosie rare vormen aangenomen en deze formatie lijkt een beetje op een schedel (en het ligt toevallig ook makkelijk naast een van de doorgaande wegen, fijne fotoplek).
Tot onze verbazing kon Lori heel goed meekomen. Overal op en onder. Skieend naar beneden (als ze uitgleed)
,
het ging allemaal soepeltjes. En Imke was helemaal in haar element. Het liefst ging ze overal voorop. Op de heenweg heeft ze zelfs aangeboden om de waterrugzak te dragen, heldin! Op het hoogste punt (waar moeders even afhaakte) zijn nog mooie foto's met onze nieuwe camera gemaakt, voordat hij naar beneden zijn ondergang tegemoet kukelde. Hugo heeft vervolgens met gevaar voor eigen lijf en leden alle onderdelen bij elkaar verzameld (anders konden we deze foto's niet plaatsen natuurlijk) en heeft hem zelfs weer in elkaar gekregen. En inmiddels hebben we een nieuwe want een collega van hem is ermee teruggegaan (die had hem toevallig voorgeschoten omdat hij lid was van die winkel) en heeft een nieuwe meegekregen ("What seems to be the problem?" "The lens won't come out anymore" "OK" en meer woorden zijn er niet aan vuilgemaakt, hoera voor service!).
Maar dat terzijde.
We hebben er weer van genoten. Het is een prachtige en enigszins wereldvreemde omgeving.
