Discovery Science Center

Daar wilde we nu al de hele tijd naar toe. En maandag (Martin Luther King Day) was het zover. Er was een tentoonstelling van Clifford the Big Red Dog, dus de meisjes wilden er heen. Het DSC is een soort Evoluon of Nemo (hangt ervan af van welke generatie je bent...). Heel veel dingen zelf uitproberen, simpele uitleg erbij en vooral heel veel knoppen waar je aan kan draaien. Daarmee maak je je onsterfelijk bij kinderen vanaf 2 jaar. Dus we hebben golven gemaakt, wolken van rook laten opstijgen, een storm doorstaan (Lori kreeg een haar in haar oog dus die was even niet zo blij), onze gezichten tegen plastic "spijkers" aangeduwd en er heeft zelfs iemand het aangedurfd om op een echt spijkerbed te gaan liggen...

Maar het was maandag niet zulk best weer (echt waar: het regent hier af en aan de laatste twee weken!) dus meer mensen hadden bedacht met de kinderen naar binnen te gaan. Echt asociaal druk en bij de Clifford tentoonstelling was het helemaal erg. Dus we zijn maandag niet te lang gebleven en vrijdagmiddag nog een keer teruggegaan. Dan kon Hugo ook mee. Die is tenslotte de echte fietsenmaker van de familie. Nu was ook de Tijgertentoonstelling al af. En daar was echt een heel gave klimmuur. In de grepen zaten lampen en er zaten verschillende spellen bij. Soms moesten de grepen regendruppels voorstellen en gingen ze van boven naar beneden branden en moest je ze aanraken voor het helemaal beneden was. En onze meisjes hebben bijen gevangen. Dan bleef er steeds een lampje branden aan het eind van een soort vlucht/streep dwars over de muur. En Imke maar als een kat naar boven om ze aan te raken. Lori mocht af en toe een lage pakken. Heel erg goed bedacht. En nu moeten we nog een keer want we hebben nog steeds Clifford niet gezien! De eerste keer hadden we niet door waar hij residentie hield en de tweede keer was hij al naar huis. Balen....

Breakfast in the park

Zo heet het restaurant waar we zijn geweest. Dus geen Engels verhaal, gewoon de titel van een leuk klein eettentje aan een meertje in het Central Park van Huntington. Op een zondag kan je daar heerlijk ontbijten/brunchen. Pannenkoeken, wafels, torenhoge broodjes met ponden vlees ertussen. Degene die het houten huisje aangekleed heeft, probeerde daarbij een vrouwelijk landelijk Britse toon aan te slaan. Dus veel poppen, puzzels van poppen, knuffels en niet te vergeten: bloemen. Het is dus geen strak ingericht Parnassia, maar wel een feestelijke plek voor de zondagse brunch. Na even twijfelen hebben de kinderen ieder een eigen kindermenu gekregen. Meestal hebben ze teveel aan een halve namelijk. Maar bij pannenkoeken en wentelteefjes (French toast) gelden andere regels. Dus ieder heeft een pannenkoek en een mega-wentelteefje met stroop, boter en suiker naar binnen gewerkt. En voor mij hadden ze tussen twee eigen boterhammen een stapel beenham met kalkoen gepropt. Aangebraden dus lekker machtig.

Dit soort hoeveelheden moet je even laten zakken dus we zijn lekker in het park gebleven. Eendjes gekeken en gefotografeerd. De eendjes zijn precies hetzelfde als in NL, dat blijft toch wel grappig. Wij moeten er 10 uur voor in een vliegtuig zitten maar die eenden komen overal. De pelikaan wilde natuurlijk niet poseren, dus dat is een beetje een zoekplaatje geworden. In de speeltuin gespeeld. En ons weer vermaakt met het bekijken van de "indigenous Americans". Zo zagen we een groep in het gras zitten. Ieder zat op zijn eigen klapstoeltje met een eigen koelboxje ernaast. En één voor één ging iemand voor de groep staan; deze zei een paar zinnen en kon na applaus weer gaan zitten. Het leek wel een bijeenkomst van de AA, behalve dat deze toch wel erg hechten aan de tweede A dus die zul je niet een park zien. Aan de andere kant van het park was een veldje waar plukjes mensen op stoeltjes naar honden zaten te kijken. Het is mij niet duidelijk geworden wat de samenhang was maar het leek op hondentraining. En natuurlijk alle mensen die in het park hun honden uitlaten, gewapend met een blauw plastic zakje. De beelden spreken voor zich...

Nieuwe lens

Soms kan iets triviaals als een nieuwe lens (eigenlijk twee) voor de digitale spiegelreflex ineens aanleiding zijn tot meer nieuws. Eigenlijk tot meer foto's en daardoor meer mooie plaatjes voor onze blog. Maar om nou te zeggen dat er veel is gebeurd de afgelopen twee weken. Als ik bij de strekking van de vorige blog wil blijven, zou ik het ook saai moeten houden.
Okee dan.
Hugo heeft dus twee hele mooie lenzen gekocht. Daar kunnen we mee zoomen, en we kunnen er binnen mooie foto's mee maken. En hierdoor leren we weer meer knopjes op de camera kennen. Sluitertijden, opening etc. Ik zal jullie er niet mee vervelen, maar ik hoop wel dat de resultaten voor zich spreken. Uiteraard met onze eigen fotomodellen, want die zijn nu eenmaal in de buurt.

Niet onbelangrijk nieuws is dat Imkes tanden los beginnen te zitten. Van haar ondertanden kan er één al bijna dubbel en de andere kan een beetje wiebelen. Heel goede therapie voor een moeder die gruwelt van tandartspraktijken (niet van tandartsen, die kunnen er ook niks aan doen). We hebben het geprobeerd te fotograferen, dat was wat lastig. Maar met deze foto zijn in ieder geval wel die leuke melktandjes nog eens vastgelegd.

En om de fotoserie van Imke leuk af te maken: ze had een Fancy Dress Day op school. Dat wist ze zelf niet meer te vertellen. Ze kwam uit school met de mededeling dat de juf had gezegd dat ze met andere kleren maar met dezelfde schoenen naar school mochten komen maar dat ze daar mooi niet aan mee wilde doen. Doorvragen hielp niet, ze wist niet wat het was. Dezelfde avond moest ik toevallig voor een vergadering (over Engels lerende kinderen) op school zijn en zag de posters hangen: Fancy Dress, famous, glamorous. Die kans konden we niet laten lopen. Glimmend roze met de feestlaarzen is het geworden.

Routine

We zijn niet altijd de hort op hoor. Van verschillende kanten krijg ik op de mail te horen dat het zo leuk is om te lezen wat wij allemaal doen. En dat het net een grote vakantie lijkt. Voor een deel is dat waar. Wij hebben meer tijd om op pad te gaan doordat een van de twee nu niet werkt en doordat het sociale leven er anders uitziet. Doordat Manou niet werkt spaar je al gauw een deel van de zaterdag uit die je anders met boodschappen, uitslapen, opruimen (alhoewel dat in ons geval niet helemaal opgaat haha) `verdoet`. En het sociale leven hier is anders doordat er nu eenmaal minder touwtjes zijn waar je aan vastzit en die af en toe een been doen optrekken (lees: verjaardagen, borrels, visites). Ook dat heeft uiteraard zijn voor- en nadelen. Maar daar wilde ik het eigenlijk niet over hebben. Dat wordt te beschouwend voor een praktische blog.

Wij doen hier dus ook onze dagelijkse dingen. Ook hier moet worden gewassen, gepoetst (drie badkamers!), boodschappen gedaan en hier gaan de meiden naar school, Manou naar yoga en Spaans en Hugo naar zijn werk. Hugo staat rond kwart voor zes op en is om half zeven de deur uit. Dat zegt hij althans. De dames van het huis merken hier niks van, behalve dat hij al weg is wanneer de rest van het huis wakker wordt. Dat is rond 7 uur. Lori kan tegenwoordig ook klok kijken, tenminste ze weet wanneer de 7 op de digitale prinsessenklok staat. En komt dat vervolgens blij melden in de ouderlijke slaapkamer. Dan volgt er een discussie over wie waar in het grote bed mag liggen. En dan gaat moeders maar douchen om de dames de ruimte te geven (met hun gevolg bestaande uit vele knuffels). Daarna aankleden, ontbijten, tanden poetsen, haren kammen en even spelen. Op de dagen dat Lori ook naar school gaat moeten we dit wat sneller afwerken en rond half negen de deur uit. Op de andere dagen wordt er veel langer over dit ochtendritueel gedaan, want Imke hoeft pas om 10 voor 10 op school te zijn. Deze week is Imke trouwens zelf meegefietst naar Lori´s school (en terug!) voordat ze zelf naar school ging.
Op maandagen gaan Lori en Manou naar een soort peuterdans. En op dinsdag en donderdag gaat Lori dus ´s ochtends naar school. Op de woensdagen komen ´s ochtends vaak de zusjes van Jasmine spelen, Emma van 2 en Isabel van 4, dan is het hier een soort mini-pre-school.
En dan wil Imke liefst elke dag iemand uit school meenemen om te spelen, maar dat werkt hier soms wat minder spontaan dan ik het me herinner uit Haarlem. Veel kinderen hebben clubjes. Dus wij ook. Lori en Imke zijn deze week met zwemles begonnen (dinsdagmiddag) en Imke zit op balletles (donderdagmiddag).
Is het nog te volgen? Ergens hier tussendoor heeft Manou deze week trouwens haar theorie-examen voor het rijbewijs gehaald! A.s. donderdag het praktijkexamen (rondje rijden met examinator in je eigen auto) en dan als het goed is dus eindelijk het Californische rijbewijs. En ergens op een middag is nog een vriendinnetje van Imke komen spelen (toch gelukt!).
En dan proberen we Lori ook nog een middagslaapje te laten doen. Dat maakt de speeltijd ´s middags soms wel wat kort omdat ze pas rond half 2 in bed ligt en dan maken we haar tussen 3 en 4 weer wakker omdat we dan nog even naar buiten kunnen. Of omdat er gewoon nog boodschappen moeten worden gedaan voor het eten.

Tja, saai he? Is het fijn om te lezen dat het hier ook gewoon kan zijn? Mooi. Dan vertellen we de volgende keer wel weer waar we vanmiddag naar toe zijn geweest :-)

Onweer is onweer

Na de wind van afgelopen oudjaar, was er opnieuw een weer-alarm, dit keer was het wel raak. Dit in tegenstelling tot de Oudjaarflop zonder vuurwerk in “winderig” Disney. Op de terugweg vanuit San Diego, kwamen we in de eerste uitlopers van het onweer, maar we waren op tijd thuis. ’s Nachts ging het los, met als resultaat een kleine lekkage, maar vooral een hele hoop water wat uit de lucht gevallen was. Tijdens een rondje rennen van Hugo, bleek wat water hier in de buurt doet. Ik zal de borden “Caution, bikeway subject to flooding and may become impassable”, vanaf nu serieus nemen. De Bikeways gaan vaak langs een stormkanaal, wat gebruikt wordt om overtollig water af te voeren. Sommige stonden inderdaad onder water en bij een enkele stroomde inderdaad het water er letterlijk overheen. Een andere had een hele laag modder liggen en ook het gras wat tegen de bruggen geplakt zat, wees erop wat voor water er doorheen gestroomd had. Toen ik ruim 2 uur later met Imke weer terug ging om foto’s te nemen, was het waterniveau alweer een heel end gezakt. Volgende keer als echte ramp-toerist maar vroeger opstaan. Het was indrukwekkend om te zien, wat het water doet met land dat niet aan water is gewend! De tips voor de Californians zijn: thuis blijven (=niet rijden), maar vooral, bespaar water en zet de sprinklers uit. (btw goed dat ik dit opschrijf, kan ik het zelf ook even doen, want het regent weer)

San Diego

We zijn met Karien en Miriam op de laatste dag van hun verblijf voor een crash-bezoek naar San Diego gegaan. Old-Town, met allerlei leuke huisjes om te laten zien hoe de cowboys en de eerste goudzoekers daar leefden. Down-town voor Thanks God It’s Fridays en een snel rondje om een indruk te krijgen van één van de gezelligste steden van Southern California. Balboa Park voor de Cultuur en de prachtige omgeving. Via de San Diego – Coronado Bridge, lang, hoog, mooi uitzicht, naar Hotel del Coronado (prachtig, oud en mooi in de lampies) en gegeten aan het water in Fishers Village, met allerlei kleine boetiekjes en een draaimolen!

Nieuwjaar

Om de oliebollen mix vanuit Nederland goed te gebruiken en om de traditie hoog te houden op 1 januari uit te kateren met een borrel, hadden we de buren en wat Hollanders uit de buurt uitgenodigd om de door Manou vers gemaakte lekkernijen op te eten. Hier bleek het verschil weer tussen een Nederlander en een Amerikaan (eigenlijk Aziaat). Een Nederlander kan je in de loop van de ochtend bellen en die komt gezellig langs. De buren voelen toch een grotere drempel om even langs te wippen, hoewel met 4 van de 7 die er korter of langer waren, was het erg gezellig. Alle kinderen die er waren, hebben zich ook prima vermaakt in de ringen buiten of met de schaar binnen. En aan het eind van de dag werd er ook nog een verhaaltje voorgelezen…. HAPPY NEW YEAR!

Oudjaar

Om het oudejaars gevoel, zonder Lebbis en Jansen en/of Youp toch nog een beetje mee te kunnen maken zijn we naar Downtown Disney gegaan om daar de grote vuurwerk show te gaan bekijken. De Amerikaanse manier om binnen naar de bal in New York te zitten kijken, die drie uur eerder al naar beneden is gegaan en dan elkaar Happy New Year te wensen voordat je gaat slapen, trok ons niet zo.
Met Andrea, Martijn, Karien, Miriam, Suzan, Alex, Marian, Harry en een hele hoop kinderen was het erg gezellig. Het plan was om een hapje te gaan eten bij de Italiaan, dan een beete rond te hangen en tenslotte vanaf een parkeergarage het grote Disney-vuurwerk te gaan bekijken. De hele familie Glass en co had eerder gereserveerd voor het eten, dus die hadden ook eerder een tafel. Wij kregen een half uurtje later ook een plekkie op hetzelfde terras, dus de kinderen konden door elkaar racen en rennen. De grootste attractie was de ballonnen-man, die mooie dingen maakte. Vooral de vis aan een soort hengel op het hoofd van Lori was hilarisch. Hij gaf Lori de opdracht de vis te pakken, maar op het moment dat ze haar hoofd naar de vis draait, zwiept die weer snel de andere kant op. Met een hoop publiek erbij, pakte ze tenslotte de hengel en kon zo de vis te pakken krijgen. Er grappig! Iets later bleek ook dat je niet voorzichtig genoeg kunt zijn met vuurwerk, en dus besloot Disney om alles af te gelasten, omdat er wat wind was. Als echte Hollanders hadden we niks in de gaten, maar er bleek een wind-alarm afgegeven te zijn, en dus ging het vuurwerk niet door. Jammer, maar helaas. Dan maar wat champagne in de RV van Andrea en Martijn gedronken en waren we alsnog voor 12 uur thuis, omdat de meisjes in aan het storten waren. Daar pakten we inderdaad nog even de US experience, om “live” (sure) naar de bal in New York te kijken.

The Getty met opa en oma

Kerst was leuk. Een hele lekkere Kip-in-wijn gegeten en de meisjes hebben inderdaad weer prachtige kado's gehad. Toch nog even een foto van hun nieuwe outfits (en de nieuwe kerst-huis-broek van opa).

De dag na kerst nog even een lange dag op pad geweest voor opa en oma weer terug zouden gaan naar NL. Naar LA dit keer en zeer specifiek, naar The Getty Museum en dan via Santa Monica terug naar huis.

Hugo was ook nog niet in the Getty geweest, wij waren er al even met het bezoek van november (zie die blogs) geweest. Een prachtige omgeving met veel te veel kunst om in een dag te kunnen bekijken. Voor de architectuur en de tuinen alleen al kom je ogen tekort, we hebben lekker in de tuin gelegen (en gerold want het was zulk mooi kort gras en een perfecte helling). Het onderhoud en materialengebruik (allebei van de hoogste orde) wekte verbazing bij ons bezoek. Hugo wist daarnaast te vertellen dat de stichting die de meneer Getty heeft nagelaten verplicht dat er elk jaar iets van 200 miljoen dollar aan kunst moet worden besteed. Dan kun je wel nagaan waarom sommige anderen zich uit de markt gedrukt voelen... Wel goed dat er zo'n kunstkoopverplichting is, want ze blijven zich dan vernieuwen in plaats van alleen maar verfraaien en meer mensen aannemen (bijvoorbeeld). Niet dat er nu niet al genoeg mensen aan het werk waren: per zaal twee suppoosten om de kunst te bewaken. Er is een zaal vol Dutch artists (Rembrandt en zijn vrienden). Daar word je een beetje chauvinistisch van. Zeker als je dan een schilderij ontwaart van de St Bavo in Haarlem (schilder even vergeten...).

Kijk Imke, dat heeft iemand een paar honderd jaar geleden geschilderd aan de hand van de kerk op de markt in Haarlem, daar wonen we vlakbij in NL! Lori vond het schilderij met de leeuw het mooist. En de kinderruimte met het voorleesbed (naar antiek voorbeeld) en de foam pijpen waarmee je het kunstwerk op het plein van the Getty Museum na kan maken scoorde weer goed. Wel een beetje druk dit keer. Het hele museum was vergeven van de Italianen. Zal wel door hun chauvinisme komen; eigen kunst kijken in het buitenland, denk ik dan met mijn ervaring met deze stroming.

Na the Getty een kleine rondleiding door LA en toen door naar Santa Monica. Deze badplaats van LA heeft zowaar een winkelstraat, evenwijdig aan de boulevard. Het was alleen behoorlijk koud geworden dus we hebben er vooral wat warme chocomel en een warme trui voor Imke gezocht. En naar een zeer vermakelijke straatartiest gekeken met coole moves. Toen snel gegeten in een gezellige kroeg (ze zijn er wel!) en weer op huis aan. Imke wilde haar nieuwe GAP-trui uitdoen in de auto maar door de vermoeidheid en beperkte bewegingsruimte lukte het niet erg. Leverde wel een zeer leuk plaatje op, al vond zij van niet...