Nagelwerk

Lori had op haar verjaardag een tegoedbon gekregen om naar de Nail shop te gaan om haar teennagels te laten doen. Met een plaatje erop. Dat hoort er wel bij, als je drie bent. Vandaag leek ons een goede dag om die tegoedbon te verzilveren. Inmiddels kennen we de routine een beetje bij de nagelwinkel (ik probeer het in het Nederlands te houden, maar het komt af en toe een beetje raar over). Allereerst moet je niet vergeten je slippers aan te doen als je er naar toe gaat. De nagels moeten uiteraard vrij blijven en je moet het resultaat kunnen showen. De dampen komen je tegemoet als je de deur van de winkel opendoet. Dat brengt je gelijk in de sfeer. Als dat nog niet genoeg vervreemdend werkt, dan doet de voertaal het wel. Alle dames die er werken zijn van Vietnamese afkomst, dus het is net of je nog een continent verder zit. Na binnenkomst meld je wat je wilt: "Pedicure en tweemaal lakken aub." "Met plaatje?". "Met plaatje." En daarna kan je gaan zitten in een enorme luxe stoel (met massageknoppen) met een voetbad eronder. Als je drie bent pas je daar nog niet in, dus Lori mocht op de miniversie, waar normaal gesproken het personeel op plaatsneemt om jouw voeten onderhanden te nemen. Zeer serieus werden alle bewegingen van haar "mevrouw" gadegeslagen. Behalve de helderpaarse lak werd er ook een mooie witte bloem op geschilderd, afgemaakt met een diamantje en glitterlak. Imke past al wel in een grotemensenstoel dus die zat naast mij te relaxen. Ook bij haar verscheen er op magische (of moet ik zeggen chirurgische?) wijze een witte bloem met glitter. Bij mij geen plaatjes, wel heftig schuren, plamuren, masseren en lakken.

Zo! Wij kunnen de lente in!

Hoera, 3 jaar!

Eindelijk konden de drie vingers de lucht in op de vraag: "Hoeveel jaar ben jij?", of de Engelse versie daarvan. Hoera voor Lori die 6 maart drie werd. Het is zeer uitgebreid gevierd. Op haar eigen verjaardag kreeg ze eerst kadootjes in bed, toen moesten we snel naar school fietsen. Dat was nog wat lastig met 10 heliumballonnen erbij, want die moesten mee naar school anders is het geen feest. Diezelfde middag vroeg overigens een moeder bij de balletles van Imke wat wij te vieren hadden omdat ze weer van iemand anders had gehoord dat er een moeder op de fiets zat met een kind en 10 ballonnen (en nog een kind ernaast op de eigen fiets). En ze had eigenlijk al bedacht dat wij dat moesten zijn. Ik wist dat we berucht waren, maar zo... Eén ballon heeft het avontuur niet overleefd want die ging tegen een dennenboom aan.

De ballonnen en de jarige op haar schooltje afgeleverd en Imke weggebracht en toen kon het feestje op Lori's school al weer bijna beginnen. Een lunchfeest. Dat betekent dat wij de pizza en cakejes meebrachten. En niet te vergeten: de "goodiebags", tasjes met leuke kleine kadootjes voor alle vriendjes van school. De kinderen hebben voor haar gezongen en van de lekkere lunch genoten. En Lori zat daar echt jarig te zijn met haar muts op.

Tussendoor probeerden we alle telefoontjes uit NL op te vangen. Helaas is het niet bij iedereen gelukt omdat bij in-gesprek het lijkt of we er niet zijn. En omdat Lori dus eigenlijk maar weinig thuis was op de belbare tijd (bij ons is dat de ochtend). Gelukkig kan e-mail (met ook leuke kaarten!) een hoop vervangen. De echte kaarten hadden we bewaard tot deze dag. En dat is nog best lastig want Lori vindt post zo leuk dat zij meestal naar de postbus rent.

's Avonds zijn we met zijn viertjes gaan eten in het Rainforest Café. Daar eet je in een soort oerwoud met allerlei dieren die om de zoveel tijd gaan bewegen en geluid maken. Eén kakafonie van getetter, gebrul en geklop dus. Tel er nog wat watervallen bij op en je hebt een idee van hoeveel conversatie er nog boven uit kan. Het enige dat geen geluid maakt zijn de aquaria die tussen alle tafels staan opgesteld. Het beweegt wel, de vissen zijn zelfs de enige echte dieren daar. Ideale omgeving voor een feestje en het bedienend personeel heeft er ook een speciale korte versie voor Happy Birthday voor ingestudeerd.

De volgende dag hebben we het dunnetjes overgedaan door bij de kinderen Glass tijdens een opassessie cakejes te eten, Langzalzeleven te zingen, kadootje uitpakken en lekker naar het zwembad te gaan. Zaterdag even ademhalen en zondag haar eigen feestje thuis.

Drie families met kinderen varierend van 2-10 jaar over de vloer. Het was lekker warm dus we konden gelijk de waterhinkelbaan uitproberen. Toevallig kwamen twee families net van het zwembad dus die hadden hun zwemspullen nog aan. De andere meisjes hadden wat geleend. En spetteren maar! De waterpistolen konden daarna tevoorschijn worden gehaald. En koekhappen! Ze mochten pas beginnen na het foutloos uitspreken van dit woord.

Wat een feest. Afgepeigerd maar voldaan laten we de foto's verder voor zich spreken.

Sneeuw en ijs

Eindelijk hebben we de winter opgezocht. Aangezien er geen echte winters onze kant opkomen, zijn we er maar naar toe gereden. Een beetje als Mo en de berg, maar dan anders. De dichtsbijzijnde berg was op de terugweg een uur en een kwartier rijden hiervandaan. De heenweg duurde iets langer omdat Manou eerst overvallen werd door een afslag op de carpoolstrook en vervolgens door een waaibos. Zo'n echte losse struik waaide over de snelweg "Hoeps!" de voorruit op. Heel fijn was dat. Gelukkig was het bij die struik wel winter en konden we door de takken heen kijken. Hugo nam zeer behulpzaam een foto van deze unieke gebeurtenis.

Diep ademhalen vanuit de buik helpt soms wel en dus werd de auto rustig na de afslag waar we net opreden stilgezet en is Hugo maar even gaan rijden. Daarna nog even op zoek geweest naar een tankstation en toen konden we dan echt de Mount Baldy op.






De temperatuur daalde hard bij het beklimmen van de berg. We begonnen met iets van 20 graden en eindigde dichtbij het nulpunt. Snel de mutsen op, winterjassen en handschoenen aan en enthousiast naar buiten. Met name Imke wilde graag de sneeuw voelen. Dat werd wat lastig door de zeer harde wind (getuige het avontuur met het bosje) en omdat we niet op de piste mochten. Uiteindelijk hebben we een klein hellinkje gevonden en zijn daar een paar keer met de geleende slee afgegaan. Lori kon zich maar moeilijk staande houden door de windstoten en met de wind kwam ook wat ijs en stof mee. Een heuse winterse ervaring dus.

We hebben dit koude avontuur na terugkomst gevierd met een bezoek aan het buitenbubbelbad...

Openingsdag baseball

Afgelopen weekend was het zover. De opening van het baseballseizoen. Helaas moesten we daarvoor een middeleeuwse dag op de Nederlandse school missen, inclusief de kans voor Imke zich als prinses of jonkvrouw te mogen verkleden... Maar je kunt je team niet in de steek laten, dus dan maar die veel te grote lange broek met dito t-shirt aan en pet op. De opening van het seizoen werd door meerdere leagues gevierd, baseball is nogal groot hier. Imke zit in de Irvine Little League. En dan in het centrale deel (ze zijn verdeeld in wijken). Ze kan dit jaar 18 wedstrijden spelen en de teams hebben allemaal namen geleend van de grote jongens. Haar team is dus de Mariners en er liepen op de openingsdag allemaal kleine Anaheim Angels, Red Sox, Pirates en nog veel meer rond. En deze namen komen terug in elke leeftijdsgroep dus je zag ze in alle maten. Imke speelt T-ball en een maatje kleiner (die zijn er!) spelen ze Icecream ball. Ze eten een ijsje en de ouders mogen nog overal bij helpen. Ook bij T-ball mogen er nog ouders het veld op om ze nogmaals uit te leggen dat ze de bal zo snel mogelijk naar first base (eerste honk) moeten gooien.

De openingsdag bestond uit het maken van teamfoto's en een parade met vlaggen per team. Vlaggen heten hier banners en bestaan uit de naam en logo van je team, de namen van de leden en het begeleidingsteam: kortom allemaal zeer professioneel voor een team van kleuters. Deze banner neem je volgens mij ook elke wedstrijd mee. Ik probeer het me voor te stellen in NL: Kampong E19 tegen Amsterdam E25 met vlaggen achter elk doel. Weer iets dat niet geheel te vergelijken is.

Bij de foto's konden we kiezen voor een simpel pakket (teamfoto en individuele foto's) maar je kon ook baseballkaartjes laten maken van je eigen kind. Die kan het dan uitdelen bij de wedstrijden. Verleidelijk maar toch maar even niet gedaan. Imke werd nog even gestyled voor de foto en toen met een glimlach vastgelegd.

De parade bestond uit het opkomen van elk team achter de banner (alleen wij even niet want de teammoeder was ermee naar huis gegaan...) op het veld. En daarna kwam de spreker van de dag: Marc Crosse, een baseball held uit het verleden die nu een baseballopleiding leidt. Daar kan Imke naar toe op summercamp om te werken aan haar techniek bijvoorbeeld. En welk rugnummer heeft die man?! Dezelfde als Imke (en haar vader). Mooi is dat.

We hebben ons prima vermaakt daar op het veld waar de Mariners straks hun wedstrijden gaan spelen. Feestelijke opening van hopelijk een leuk seizoen.

Favoriete bezigheden van dit moment

Even een kleine update in de favoriete bezigheden van de meisjes van dit moment. De barbies staan bij Imke nog steeds hoog op de lijst. Ze kan zichzelf uren vermaken in die hoek van de kamer. Je hoort (in het Engels) af en toe wat verhalen voorbij komen en de thema's komen en gaan. Barbies met paarden, als prinses, in oorlog, mooi aankleden: alles kan. Maar er wordt ook nog steeds heel veel geknutseld en geschreven. Boekjes maken, tasjes maken. Veel knip- en plakwerk. Nu begint Lori daar ook goed in mee te doen. Lori heeft de scharen ontdekt, haar haren zijn niet altijd veilig vrees ik, maar als ik in de buurt ben, beperkt ze zich tot papier. Dat kan ze al heel goed. Hele kleine snippertjes slingeren er door het huis. Het allerliefst zou ze ze daarna vastplakken op een ander vel papier want ook lijm is populair. Dus veel knutselen met papier.

En de laatste, maar zeker niet de minste: lezen en voorgelezen worden. Imke kan tegenwoordig aardig goed lezen dus ook daar ben ik niet meer bij nodig. Imke leest Lori voor. De sprookjes blijven geweldig (kijk Lot: jouw boek!).