Het scheelde maar een man of 2000 of we hadden hem in het echt kunnen zien! 
Afgelopen week kwam Obama naar California. Niet om te kijken of hij al beroemder was dan Arnold, want dat issie, maar om bij Leno op te treden en ondertussen wat zendtijd op te pikken. Want hij voert campagne. Ben je eindelijk president, moet je een enorm plan verkopen aan het publiek... Hij kwam zelfs naar het conservatieve bolwerk van SoCal, ook wel genaamd Orange County (en ja, daar ligt Irvine middenin). Een townhallmeeting op woensdag 18 maart. Daags vantevoren werd aangekondigd dat je dinsdagochtend vanaf 10 uur gratis kaartjes kon ophalen bij de kassa's van de 
OC Fair, op ongeveer 10 kilometer van Irvine in Costa Mesa. Dus Linda, Melike en ik wilden het ook gaan proberen. Zo'n kans krijg je maar een keer tenslotte. Nou, daar is het bij gebleven (een kans). Want toen Linda en Melike er om 7.30u aankwamen konden ze achteraan in een kilometerlange rij aansluiten. Na indikken bleef er nog steeds een behoorlijk lange rij over. De eerste schatting leverde op dat ze ongeveer duizendste stonden. De hoop was dat er 2000 kaartjes werden weggegeven, en bij twee per persoon zouden ze dan net "veilig" zijn. Maar al om kwart voor 10 kwam er een vage dame de hekkesluiters melden dat ze naar huis konden. "Daar trappen wij niet in!", 
zag je de meesten denken. En om kwart over 10 probeerde ze het nog een keer en toen begon wel door te dringen dat het waar kon zijn wat ze zei. Ik was op de fiets gekomen (rond negen uur was ik er) en ben naar het begin van de rij gefietst. Daar zag ik dat ze onder politiebegeleiding het hek opendeden voor groepjes van 5 of 6 mensen tegelijk. En de meeste mensen werden via de andere kant van het hek weggestuurd. Sommigen moesten terug om hun kampeerspullen op te pakken. Want de winnaars hadden vanaf maandagmiddag voor het hek gezeten. De euforie werd dan ook wat gedimd door slaapgebrek, leek het. 
Het verliep allemaal heel gedisciplineerd en rustig. Iedereen was daar om deel uit te maken van iets positiefs en er hing een gezellig sfeertje. Linda en Melike hebben het ook als bijzonder en positief ervaren, ondanks dat ze ruim naast de hoofdprijs grepen. Wat mij vooral opviel was het gemengde publiek. Dat kun je op de foto's ook wel zien. In het deel van Irvine waar wij wonen, zie je vooral Aziaten, Iraniers en blanken. Latino's zie je ook maar vaak zijn die aan het werk voor de eerder genoemde groep. En hier zag ik dan een mix die meer weergeeft hoe de samenleving eruit ziet. Het voelde warm aan, maar dat kan ook komen omdat het lekker weer was ;-)
Hoera! Lori is vier jaar geworden. Wat in Nederland een mijlpaal is, gaat hier in het algemeen iets stiller voorbij, maar daar hebben wij het niet bij laten zitten. Ze heeft het maar liefst vier keer gevierd! Eerst op donderdag op haar schooltje (tja, zo noemen wij haar creche-aan-huis omdat het bij de juf is die eerst op haar preschool werkte...) en de echte verjaardag vrijdag begon natuurlijk met het prive-feestje op bed met de kado's van papa, mama en Imke (en die tellen we dan niet eens mee).
En 's middags was het kinderfeestje bij Chuck-e-Cheese. Voor mensen die dit niet kennen: Las Vegas voor kleuters, met veel herrie, prikkels, pizza, taart en een grote muis! De foto van Imke is daar ook genomen: het kegelen was zwaar favoriet.
Zaterdag trakteren
op de Nederlandse school en zondag hebben we het thuis nog eens gevierd met allerlei Nederlanders. Een soort familie-viering met standin opa's, oma's, ooms en tantes. Supergezellig en leuk was het allemaal.
En Lori was alle keren echt jarig!
De winnares van alle vier de First Grades liep 35 rondjes, dat was Monica (uit Imkes klas). Die bleef doorgaan, hartstikke mooi gezicht. De kleur van het t-shirt van dit jaar was rood (dat schijnt te alterneren in de kleuren van de vlag: rood-wit-blauw, toch leuk van die Amerikanen dat ze rekening houden met ons koude kikkerlandje...).
