Turkey Trot

Onze tweede Thanksgiving alweer. En nu hadden we een leuke activiteit bedacht voor de ochtend. Namelijk een hardloopwedstrijd annex liefdadigheidsfeestje. Dat komt hier nogal vaak voor. Dat ze iets organiseren waarmee ene goed doel is gediend. In dit geval de Food Banks van de regio. Daarmee krijgen minder bedeelde mensen de kans op een fijn maaltje met Thanksgiving en Kerst. En uiteraard ook buiten de feestdagen om. Hartstikke goed doel voor Thanksgiving omdat dit traditioneel een dag is dat iedereen de hele dag eet en voetbal kijkt (terwijl ze wachten tot de kalkoen klaar is). Onze kalkoen was iets groter dan vorig jaar, dus we moesten wel op tijd terug zijn, maar ook daar was aan gedacht. De 10 kilometer begon al om 7.00 am. Dus Hugo is heel vroeg het huis uit geslopen en was op het nippertje op tijd voor de start. De organisatie van de Turkey Trot in Dana Point (kijk op turkeytrot.com) was ietwat overvallen door de grote opkomst. Het parkeren was niet echt goed geregeld en er werd gewerkt aan de weg, waardoor de toevoerwegen helemaal vast stonden. Om 7.20 begon het en hij heeft hem binnen de 40 minuten gelopen. En dat in de stromende regen. Wij kwamen ook net op tijd voor de 5 kilometer (van mijzelf). Ik had al een paar weken getraind en wilde hem binnen het halve uur lopen. Dat is een lachertje voor getrainde mensen maar het is voor mij gewoon al een uitdaging. En helemaal als je de eerste kilometer over de mensen struikelt die stil staan, met een wandelwagen rennen, met een hond of met twee kinderen aan de hand. Het was nogal druk. Maar wel gezellig. Ergens in de menigte ben ik Linda voorbij gelopen, die had zich onafhankelijk van ons ook opgegeven. Was wel leuk voor de fotografen Sander en Hugo: die moesten ons vlak na elkaar op de plaat zetten. En bij de finish hadden ze me gemist. Er bestaat een foto van mijn achterkant, maar zo stoer ben ik nu ook weer niet (dat ik die op deze blog zet, haha!). De meisjes hebben daarna meegedaan aan de Kids Run. Van een hele mijl! Dat is best ver. Imke deed het prima, ze finishte ergens vooraan in haar leeftijdsgroep. Lori ging er als een speer vandoor. Hugo ging haar opzoeken en vond haar aan de hand van een moeder met een vertrokken gezichtje. Het deed toch wel een beetje pijn in haar zij en waar waren wij nou? Terwijl ik op Lori's fotofinish stond te wachten (100 meter voor de finish) werd Manou Houben (spreek uit Houben ipv Hoeben) omgeroepen. Ik zag Imke op de toren bij de omroeper staan. Die vroeg zich ook af waar wij bleven. Ik snel er heen gerend en toen Imke de trap van de toren af kwam, kwam Lori daar over de lijn. De omroeper zei:"Look at this, so cute" en toen maakte Lori het even af door opzij te kijken en lachend naar hem te zwaaien. Hij schoot in de lach, zei:"This is too cute, I have got to get an interview!" en rende vervolgens de trap af en achter haar aan. De familie Houben (dit keer goed uitgesproken omdat Imke hem al had verbeterd) werd vervolgens door de omroeper geprezen door hun inzet.
Toen we wegreden van het parkeerterrein, zagen we nog even voor wie we deze wedstrijd hadden gelopen. Deze mevrouw inspecteerde de vuilnisbakken op bruikbare spullen. Onderweg naar onze auto hadden we ook al een man gezien met een hele grote plastic zak vol waterflesjes. Toch al gauw 10 dollar waard bij inleveren. Zo zie je op een dag weer de uitersten van de samenleving. Het is af en toe wel wat bizar.
Thuis snel de kalkoen de oven in (met vulling!) en volgens een oude truc op zijn borst gelegd. Dan wordt-ie niet bruin maar wel lekker sappig. Jaja, mijn huisvrouwenskills worden goed bijgewerkt. Hij was lekker! Onze gasten hadden ook allerlei lekkers meegenomen, het was een heerlijk diner.

Grand Canyon

Tja, die is dus echt heel groot. We hebben van ons eerste bezoek een belevenis gemaakt. Eerste stop was Ludlow. Gelegen aan de route 66 en ontstaan als waterstop voor de stoomtreinen, werd het later een tussenstop in de goldrush. Inmiddels is er bijna niets te doen (dan tanken, eten, slapen). Wel nog mooie oude auto's gezien (het lijkt net Cars...). De laatste 60 mijl hebben we met de Grand Canyon Railway afgelegd. Allemaal oude treinen op een spoorbaan die al vanaf begin vorige eeuw stamt. Hij start in Williams. Dit is een aardig soort-van-oud stadje met een snufje Wilde Westen. Onze treinreis startte met een Wild West Shootout en met het dreigement dat de cowboys de trein wel eens konden komen overvallen, wat ze op de terugweg inderdaad hebben gedaan. Lori gaf haar pennies, aan elke cowboy eentje en ze was zelfs zo dapper om een cowboy te negeren, waardoor ze trots haar overgebleden pennie showde.
Maar nu over de Grand Canyon. Na aankomst bij de GC zijn we met een bus langs de rand gereden. Heel grappige chauffeur annex reisleider. Hij bespotte zelf steeds zijn omvang ("I was stuck once in this canyon" of "the mules can only take half of me"). We hadden het meest beroemde (en oudste en duurste/mooiste) hotel geboekt voor onze overnachting aan de rand van de canyon. Onze kamer keek uit op de voorkant en we deelden een groot balkon (van waaruit de rand net te zien was). Tot onze verbazing begon het vlak voor zonsondergang te sneeuwen! Prachtig (wel jammer van de zonsondergang). Dus vlak voor het eten (in het sjieke restaurant) hebben we snel een sneeuwpop gemaakt. In het restaurant kregen we een plaatsje aan het raam met uitzicht op de sneeuwpop. Helemaal leuk, tot een groepje kinderen hem zag. Helemaal gesloopt. Maar ze hadden wel lol.
Dan maar vroeg opgestaan voor de zonsopgang. Het duurde iets langer door alle wolken en er kwam een mist van achter ons, dus echt helder zijn de foto's niet. Maar het was wel een fascinerend gezicht. Elke keer weer ander licht.
Lori heeft ons laten beloven dat als zij groot genoeg is, dat we dan teruggaan en naar beneden afdalen. Dat is een deal!

Halloween

Na onze vuurdoop vorig jaar, mochten we dit jaar met zijn allen aan de bak. We hadden een heuse Halloweenparty bij de Sansons thuis. O jee. Dus ook de ouders gaan verkleed en er waren prijzen te verdienen voor mooiste, grappigste, engste kostuum. Weken vantevoren kwamen ook de folders met kostuums binnen. De meisjes mochten geen Disneyprinses kiezen van ons, daar hebben we wel een beetje genoeg van. Dus voor Imke werd het de "next best thing", namelijk Hollywood Starlet. En Lori had haar zinnen gezet op Abby Cadabby. Dat is een vriendinnetje van Elmo, een heel grappig elfje uit Sesamstraat. Precies goed dus. Tja en toen de ouders nog... Gelukkig had ik mijn jaren 60 jurkje meeverhuisd dus daar kon ik wel wat mee. En Hugo loop tegenwoordig weer vaak hard en was coach van Imkes voetbal dus: Coach. Dat is een soort Borat versie met veel haar en te kleine sportkleren. Het effect was overweldigend (nog een snor erbij gedaan), hij heeft dan ook de prijs gewonnen voor grappigste outfit!
Vlak voor Halloween was het tijd om de pompoenen te maken. Imke heeft haar eerste helemaal zelf getekend en uitgezaagd! Ook de mijne was weer aardig gelukt. Onze tuin was helemaal ingepakt in spinnenwebben, dat zag er best echt uit. En niet te vergeten de projector: dit jaar een spookje: Boo!
Op Halloweenavond zelf hebben we hier 9 meisjes en hun ouders te eten uitgenodigd. Een enorme pan nasi en wat groentesnackjes moesten de bodem leggen voor een grote wandeling, op zoek naar snoep. De nasi bleek wel wat te pittig voor een paar kindjes. Ze zijn hier ook niet opgevoed met pindapoepsaus dus dat helpt niet. Niet getreurd, nog voordat het toetje kon komen werd er bij ons al aangebeld voor trick or treat en daar stond Charizma (zo heet ze echt en ze doet haar naam eer aan!) uit Imkes klas. Dus die is ook gezellig meegelopen. Zo hadden we een supergirl, Tinkerbell, Sharpay (uit High School Musical), een candycorn, engel, heks en twee prinsessen. En de buurt waar we liepen had er aardig wat werk van gemaakt dus het was gezellig druk. Wel minder snoep dan vorig jaar (want toen waren ze zo blij met onze komst dat we handen vol kregen). En we konden het Spookhuis niet vinden (volgens de legende zou die in die buurt moeten zijn...). Misschien maar beter ook.

Pumpkin patch

Het mag dan nog heel lang warm zijn geweest. Het heet wel herfst. En dus zijn er op allerlei verschillende plaatsen Pumpkin Patches. Wat zoiets is als een veldje met heel veel pompoenen, spelletjes en fotomomenten. Vaak is er een doolhof gemaakt van hooibalen (Haymaze). Je kunt er ook pompoenen kopen (ik denk dat dat eigenlijk het oorspronkelijke idee is/was).
We kwamen er eentje tegen bij een kinderboerderij in San Juan Capistrano. Daar waren we met de Amtrak heen geweest. Leuk treinuitje vanuit Irvine. In de kinderboerderij was een ruimte vol met konijnen en cavia's. Ik heb ze niet geteld maar ik neem aan dat het er nu al weer meer zijn dan toen wij er waren. Onze kinderen zijn Cody gewend dus die draaien hun hand er niet meer voor om. Met name Lori had snel vrienden gemaakt met de cavia's.
En daarna natuurlijk een rondje rijden op een pony (let op de cactussen op de achtergrond, dat maakt het cowgirlplaatje compleet) en de fotomomenten meegepikt op het pompoenenveldje.
Heerlijk zondagje uit (met de groeten van de Lama).

Nog een balspel

Het kijken naar het voetballen van Imke (en af en toe een beetje meedoen) was al leuk voor Lori, maar gelukkig was er ook voor haar een leuk klasje: Playball. Het is bedacht in Zuid-Afrika en met een franchiseformule is het verhuisd naar Amerika. De plaatselijke franchisneemster is wel nog uit Zuid-Afrika en dat was tijdens de eerste les wel grappig. Een heel apart accent en ze sprak ook nog wat Afrikaans. Na deze eerste les was het echter de beurt aan Coach Staci. Hartstikke Amerikaans en sportief meisje/dame van begin twintig. Ze heeft ook nog bij ons opgepast (ideaal dit soort contacten...).
Het idee is dat de kinderen kennis maken met allerlei soorten balsporten en behendigheidsspelletjes en daarbij goed leren samenwerken. Dat doen ze op een leuke manier. Dus een emmer met tennisballen is een bak met nootjes. De kinderen moeten zich "verkleden" tot eekhoorns en dan tegen de boom (coach Staci) duwen zodat de bak omvalt. Alle nootjes liggen dan verspreid in het gras. En de eekhoorntjes gaan het snel verzamelen en terugdoen in de emmer. En een ronde ietwat platte pion wordt een lanceerstation voor de raket (bal) die ze dan de ruimte inschieten. Blastoff!!! Dat is nu Lori's nieuwe speelzin. Je hoort haar nu barbies lanceren terwijl ze enthousiast roept:"Blastoff!" Ach ja, zo leert ze wat.
Op de middelste foto was ze in een spel bijvoorbeeld een krab met eten op zijn rug. Dus ze moest met haar buik naar boven op handen en voeten "lopen" met een zakje op haar buik. En als de coach langskwam moest ze snel haar eten beschermen door haar knieen vast te pakken. Lori vindt het allemaal even leuk. Ze helpt goed mee door de ballen te gaan halen die de coach wegschiet bij het voordoen van een oefening. En ze zingt blij het liedje mee aan het einde (als ze allemaal in een kringetje zitten en daarna een stempel op de handen krijgen. Nog zo'n terugkerend ritueel hier...).

Voetbal en nog eens voetbal

Het leukste oranje team is toch wel de Sunshine Tigers. Ze zijn te bewonderen in Irvine op vroege zaterdagochtenden en op woensdagavond wordt er getraind. Knaloranje shirts, dito sokken en bijpassend haarstiekje. Jawel, het is een meisjesteam. Er wordt tijdens de training niet alleen gedribbeld, ook de radslag en handstand worden geoefend. En het schijnt nodig te zijn heel hard en hoog te gillen als jouw team gaat scoren of als er iemand tegen dreigt te scoren. Bij trainingspartijtjes is het dan ook een gegil van jewelste. De trainers laten het over zich heen komen maar matten ze ondertussen wel af. En na tien weken kunnen ze aardig dribbelen. En goed verdedigen. Mede dankzij coach Hugo, hier op de foto te zien in een trainingspartijtje. Niet alleen LA Galaxy haalt dus zijn trainers (al is het dan tijdelijk) uit Nederland. Deze Estelle houdt het gelukkig ook wat langer vol hier dus Hugo heeft het seizoen afgemaakt (duurde 10 weken, dat scheelt ook).

De wedstrijden eindigen officieel in gelijkspel. Daarmee laten de meisjes zich niet helemaal bedotten (behalve bij groot verlies) maar het idee erachter werkt aardig. Tot 8 jaar spelen ze vooral voor de lol en om de vaardigheden te vergroten. Dus geen opstelling, geen goalie en vooral lol. Niet elke coach hield zich aan deze regels dus soms hadden ze tegenstanders die drie dametjes voor hun eigen goal lieten hangen ("defense"). Dat is best lastig aanvallen. De Sunshine Tigers hebben zich er wel goed aangehouden. Het straalde er van af. Tijdens de training maar ook tijdens wedstrijden waren ze allemaal even goedgemutst. En hoewel Imke de enige was die naar een andere school ging, werden ze allemaal even goede vriendinnen. Imkes rol in de wedstrijd was om bij een counter van de tegenstander als een gek terug te rennen om de bal te onderscheppen. En dat deed ze met toewijding. Getuige ook haar rode hoofd na de laatste wedstrijd. Na deze laatste wedstrijd werd de vlag opgeknipt en kreeg iedereen zijn naam. Ook de coaches. Lori was overal bij (want op zaterdagochtend werk ik tegenwoordig op de Nederlandse school).