Gelegen aan de route 66 en ontstaan als waterstop voor de stoomtreinen, werd het later een tussenstop in de goldrush. Inmiddels is er bijna niets te doen (dan tanken, eten, slapen). Wel nog mooie oude auto's gezien (het lijkt net Cars...). De laatste 60 mijl hebben we met de Grand Canyon Railway afgelegd. Allemaal oude treinen op een spoorbaan die al vanaf begin vorige eeuw stamt. Hij start in Williams. Dit is een aardig soort-van-oud stadje met een snufje Wilde Westen. Onze treinreis startte met een Wild West Shootout en met het dreigement dat de cowboys de trein wel eens konden komen overvallen, wat ze op de terugweg inderdaad hebben gedaan. Lori gaf haar pennies, aan elke cowboy eentje en ze was zelfs zo dapper om een cowboy te negeren, waardoor ze trots haar overgebleden pennie showde.
Maar nu over de Grand Canyon. Na aankomst bij de GC zijn we met een bus langs de rand gereden. Heel grappige chauffeur annex reisleider. Hij bespotte zelf steeds zijn omvang ("I was stuck once in this canyon" of "the mules can only take half of me"). We hadden het meest beroemde (en oudste en duurste/mooiste) hotel geboekt voor onze overnachting aan de rand van de canyon. 
Onze kamer 
keek uit op de voorkant en we deelden een groot balkon (van waaruit de rand net te zien was). Tot onze verbazing begon het vlak voor zonsondergang te sneeuwen! Prachtig (wel jammer van de zonsondergang). Dus vlak voor het eten (in het sjieke restaurant) hebben we snel een sneeuwpop gemaakt. In het restaurant kregen we een plaatsje aan het raam met uitzicht op de sneeuwpop. Helemaal leuk, tot een groepje kinderen hem zag. Helemaal gesloopt. Maar ze hadden wel lol.Dan maar vroeg opgestaan voor de zonsopgang. Het duurde iets langer door alle wolken en er kwam een mist van achter ons, dus echt helder zijn de foto's niet. Maar het was wel een fascinerend gezicht. Elke keer weer ander licht.
Lori heeft ons laten beloven dat als zij groot genoeg is, dat we dan teruggaan en naar beneden afdalen. Dat is een deal!
No comments:
Post a Comment