Turkey Trot

Onze tweede Thanksgiving alweer. En nu hadden we een leuke activiteit bedacht voor de ochtend. Namelijk een hardloopwedstrijd annex liefdadigheidsfeestje. Dat komt hier nogal vaak voor. Dat ze iets organiseren waarmee ene goed doel is gediend. In dit geval de Food Banks van de regio. Daarmee krijgen minder bedeelde mensen de kans op een fijn maaltje met Thanksgiving en Kerst. En uiteraard ook buiten de feestdagen om. Hartstikke goed doel voor Thanksgiving omdat dit traditioneel een dag is dat iedereen de hele dag eet en voetbal kijkt (terwijl ze wachten tot de kalkoen klaar is). Onze kalkoen was iets groter dan vorig jaar, dus we moesten wel op tijd terug zijn, maar ook daar was aan gedacht. De 10 kilometer begon al om 7.00 am. Dus Hugo is heel vroeg het huis uit geslopen en was op het nippertje op tijd voor de start. De organisatie van de Turkey Trot in Dana Point (kijk op turkeytrot.com) was ietwat overvallen door de grote opkomst. Het parkeren was niet echt goed geregeld en er werd gewerkt aan de weg, waardoor de toevoerwegen helemaal vast stonden. Om 7.20 begon het en hij heeft hem binnen de 40 minuten gelopen. En dat in de stromende regen. Wij kwamen ook net op tijd voor de 5 kilometer (van mijzelf). Ik had al een paar weken getraind en wilde hem binnen het halve uur lopen. Dat is een lachertje voor getrainde mensen maar het is voor mij gewoon al een uitdaging. En helemaal als je de eerste kilometer over de mensen struikelt die stil staan, met een wandelwagen rennen, met een hond of met twee kinderen aan de hand. Het was nogal druk. Maar wel gezellig. Ergens in de menigte ben ik Linda voorbij gelopen, die had zich onafhankelijk van ons ook opgegeven. Was wel leuk voor de fotografen Sander en Hugo: die moesten ons vlak na elkaar op de plaat zetten. En bij de finish hadden ze me gemist. Er bestaat een foto van mijn achterkant, maar zo stoer ben ik nu ook weer niet (dat ik die op deze blog zet, haha!). De meisjes hebben daarna meegedaan aan de Kids Run. Van een hele mijl! Dat is best ver. Imke deed het prima, ze finishte ergens vooraan in haar leeftijdsgroep. Lori ging er als een speer vandoor. Hugo ging haar opzoeken en vond haar aan de hand van een moeder met een vertrokken gezichtje. Het deed toch wel een beetje pijn in haar zij en waar waren wij nou? Terwijl ik op Lori's fotofinish stond te wachten (100 meter voor de finish) werd Manou Houben (spreek uit Houben ipv Hoeben) omgeroepen. Ik zag Imke op de toren bij de omroeper staan. Die vroeg zich ook af waar wij bleven. Ik snel er heen gerend en toen Imke de trap van de toren af kwam, kwam Lori daar over de lijn. De omroeper zei:"Look at this, so cute" en toen maakte Lori het even af door opzij te kijken en lachend naar hem te zwaaien. Hij schoot in de lach, zei:"This is too cute, I have got to get an interview!" en rende vervolgens de trap af en achter haar aan. De familie Houben (dit keer goed uitgesproken omdat Imke hem al had verbeterd) werd vervolgens door de omroeper geprezen door hun inzet.
Toen we wegreden van het parkeerterrein, zagen we nog even voor wie we deze wedstrijd hadden gelopen. Deze mevrouw inspecteerde de vuilnisbakken op bruikbare spullen. Onderweg naar onze auto hadden we ook al een man gezien met een hele grote plastic zak vol waterflesjes. Toch al gauw 10 dollar waard bij inleveren. Zo zie je op een dag weer de uitersten van de samenleving. Het is af en toe wel wat bizar.
Thuis snel de kalkoen de oven in (met vulling!) en volgens een oude truc op zijn borst gelegd. Dan wordt-ie niet bruin maar wel lekker sappig. Jaja, mijn huisvrouwenskills worden goed bijgewerkt. Hij was lekker! Onze gasten hadden ook allerlei lekkers meegenomen, het was een heerlijk diner.