Weekendje bush met familie Spaargaren

En tussendoor hadden we ook bezoek! Misja en Jolanda met Menthe en Imme. Ze hebben hun jetlag bij ons thuis verwerkt door mee te gaan naar een wedstrijd van de Angels (baseball) en naar Shamu te gaan kijken (Seaworld) en daarna zijn ze met hun RV op pad gegaan. Zeer avontuurlijk richting de Grand Canyon en van daaruit naar Yosemite. En even onder Yosemite is nog een prachtig natuurpark: Sequioa / Kings Canyon. Twee parken die geografisch verbonden zijn maar behoorlijk wat verschillen in uiterlijk. De één is eigenlijk een heel groot bos met heuvels/bergen en enorme sequioabomen, de ander is een brede canyon, uitgesleten door ijs en later water. Grijze rotsen waar de bomen niet meer kunnen komen en een weideachtig landschap daar waar ooit het ijs was. In Kings Canyon kun je helemaal weg van de beschaving rondtrekken met je tentje. En pas op voor de beren natuurlijk! Die zitten in beide parken. Dus we moesten de grote berenkluis weer gebruiken op de camping. Geen beer gezien dit keer, onze campingburen hadden er wel een paar gezien trouwens.


We kwamen vrijdag nogal laat aan (wilden eerst de wedstrijd nog zien, maar dat had natuurlijk iedereen in LA gedaan waardoor we daarna niet door de stad heen kwamen) maar daar wachtte ons dus een welkomstcomité aangevoerd door Menthe. Zij was wakker gebleven om ons te zien arriveren. Gelukkig zijn we inmiddels doorgewinterde kampeerders. De tent was met hun hulp zo opgezet, kinderen erin en wij uitpuffen met een wijntje bij het kampvuur op een open plek tussen hoge naaldbomen, een natuurlijke verrekijker naar de lichtjes boven ons. Het leven is zo slecht nog niet.

De volgende dag hebben we mooie uitkijkpunten verkend en een paar steentjes beklommen. Dat waren nogal grote keien uiteraard. En de kleinere dames hebben een behoorlijk stuk op heuvelachtig bossig terrein gelopen. Daar word je wel een beetje vies van (zie de foto van Lori als bosjesman), zeker als je je schepje af en toe diep in het stof steekt. Maar dat houdt het wel lollig. Al dat stof hebben ze afgespoeld in een meertje en we hebben de dag afgesloten met een ouderwetse BBQ (op kolen namelijk). De s'mores gingen er niet echt in bij Menthe en Lori maar gelukkig lusten de anderen ze wel. En zondag zijn we de op één na dikste/grootste boom van de wereld van dichtbij, beter ook van veraf, bekeken. Daarna hebben we weer afscheid genomen van de reizigers. Zij gaan door naar de kust en zakken af richting Irvine maar dan zijn wij net opgestegen richting Nederland. Kunnen ze fijn afkicken van de kleine RV in ons paleisje met twee (!) auto's. Jawel een convertible heeft zijn intrede gedaan in de familie Houben-Bolsius! Maar daarover in volgende blogs meer foto's...

Uitvoeringen ballet en schooltje

De foto's van het foto's maken hebben we al laten zien, dus de verrassing van de outfit is er af (zo die er was...). Maar ze moesten natuurlijk nog wel echt dansen. In een echt theater, na een heuse generale repetitie. Het was allemaal hartstikke goed geregeld en heel leuk om al die meisjes en een paar jongens op het podium hun kunsten te zien doen. Niet alles ging tegelijk en op de maat maar dat mocht de pret niet drukken. Vanaf drie jaar stonden ze op het podium. Veel Disneymuziek maar dat was wel handig voor Lori want die kondigde elke groep aan met "Belle" of "Ariel" (ze had veel onthouden van de generale repetitie).

Imke moest lang wachten, haar groepje was bijna de laatste van een optreden dat in totaal een uur duurde. Maar ze werden achter de schermen goed opgevangen met knutselwerkjes en natuurlijk kon ze gewoon met haar dansvriendinnen spelen. Het groepje deed het heel goed, hun dansjuf had ook leuke en interessante dansjes met ze ingestudeerd (geen Disney!), éénmaal ballet en éénmaal tapdans. Na afloop de onvermijdbare prijsuitreiking, weer een beker erbij!

Een paar dagen later mocht Lori aan de bak. Het zomeroptreden van haar preschool. Ze hadden lied en dans gecombineerd, allemaal kerkelijk want haar preschool is nu eenmaal verbonden aan een kerk, maar opmerkelijk hip en vrolijk klinkende liedjes. Haar klasje deed "shake, halleluja" maar Lori vergat te shaken omdat haar buurman Zack zo uitbundig aan het dansen was dat ze verbaasd bleef kijken. De juffen hadden de bewegingen verder simpel gehouden dus ook de kleintjes en zelfs onze kleine konden de liedjes goed uitbeelden of ondersteunen. Wiebelende handjes bij visjes in de zee, ronde vormen bij de zon en goed wijzen naar "you" en "me". Heel schattig allemaal. Lori zong af en toe zelfs hard mee, daarin aangemoedigd door de juf. Helaas gaat deze preschool dicht op de bestaande locatie. Er wordt naarstig naar een ander gebouw gezocht, liefst in de buurt, en er zijn gesprekken gaande met een naburige kerk. Lori's juf, Miss Twellman is gelukkig ook goed voorbereid. Zij gaat, als de school niet op tijd kan verhuizen, een eigen creche beginnen en dan kunnen enkele van haar klasje daar terecht. Lori hoort bij die gelukkigen, dus we maken ons voorlopig geen zorgen over een plekkie in september, we zien wel. De foto's van deze happening zijn niet geweldig, al onze batterijen gaven het op (ons toestel en die van Imke), maar deze zijn van het begin van toen ze opkwamen (let op de handjes op de rug van Lori en haar vrienden) en toen ze met de hele school een liedje zongen.

Zwemles

De wanhopende ouders van kinderen in NL die jaren over hun A-diploma doen kunnen gerust zijn bij de vergelijking met Amerika. Hier duurt het ook een tijdje voordat ze de benodigde slagen onder de knie hebben. Alleen werken ze niet met diploma's dus valt het minder op. In theorie kan je als ouder je kind leren zwemmen (lees: watervrij maken). Maar zoals ook elke ouder weet gaat dat nog niet zo makkelijk. Vreemde ogen dwingen nu eenmaal. Imke was in september begonnen met de borst- en rugcrawl bij Pauline die privéles geeft in ons eigen buurtzwembad. Zij is een tanige tante van Chinese afkomst. Voormalig Olympisch trainster dus nogal van de techniek. Dat was nog iets te hoog gegrepen alhoewel de rugslag van Imke zeer goed is geworden onder haar leiding. Toen het winter werd, zijn we overgestapt naar Waterworks. Een geoliede zwemlesmachine. Drie binnenbaden en een buitenbad. Minimaal 10 leraren tegelijk in het water die de kinderen privé of met zijn tweeën tegelijk lesgeven. En dan hebben ze daarnaast ook nog klasjes waarin je je slag kan oefenen/perfectioneren. Het lijkt erop dat ze hier meer gericht zijn op het zo snel mogelijk de slagen leren zodat je daarna aan wedstrijden mee kan doen. Dus meer richting competitie dan veiligheid (verrassing...). Na even zoeken zijn we bij Ben uitgekomen als leraar van onze twee dames. Ze konden niet bij elkaar want het niveau verschilt teveel. Imke doet heel goed haar best al blijft de borstcrawl moeilijk (ademhalen, niet met je billen boven water, netjes trappelen en dat allemaal tegelijk: het zal herkenbaar zijn voor velen, dat valt nog niet mee). Lori is bij haar eerste les tijdens het vrij spelen onder de boeienlijn doorgegaan en heeft zichzelf weten te redden door de kant vast te pakken maar die was even niet meer te porren voor zwemlessen. Ben heeft eindeloos geduld en duwt af en toe zachtjes door haar gehuil heen om haar toch vooruit te krijgen. En het gekke is dat ze met haar bandjes zo een zwembad in springt en ook rustig kopje onder durft. Alleen het drijven op de rug (basis voor het leren van de slagen) wil ze maar niet relaxed ondergaan. Het is wel een heel grappig gezicht, zo'n grote man met twee van die kleintjes in het bad. Er hangt er altijd een om zijn nek als hij met de ander bezig is. We zullen er voor deze zomer bij Lori maar even niet verder op aandringen aangezien we genoeg tijd in het water zullen doorbrengen. Hopelijk pikken we het in de herfst weer op.

Memorial day

Memorial day hebben we niet echt gevierd. Wel hebben we meegedaan aan een hardloopwedstrijd i Laguna Hills (hier vlakbij) en daar genoten van de sfeer. Hugo liep de halve marathon, Imke de kids run (halve mijl, ca 800 meter) en Lori de diaper dash. En tja, het mag duidelijk zijn wie chauffeur, waterdrager, tassentiller en bananenleverancier was.

Het begon allemaal om 07.00 uur. Dus iedereen was op deze vrije dag rond zessen op om de eerste loper weg te brengen naar de start. Bij de finish van de halve marathon begon de kids run, daar was goed over nagedacht. Voor de trouwe lezers van deze blog: Hugo heeft niet zijn toptijd van vorig jaar kunnen verbeteren, maar hij had voor deze dan ook nauwelijks getraind. En het ging nogal op en af. Na deze excuses is het dan toch nog de zeer acceptabele tijd van 1.37 en-nog-wat geworden. Ook voor Imke zat er hoogteverschil in het parcours. Eerst over een stuk gras, dan beton, dan een paadje naar beneden en helaas dezelfde hoogte ook weer naar boven richting de finish. Dat laatste ging met wat pijn en moeite, getuige de verbeten trekken en gebalde vuisten. Heeft ook met karakterverschil te maken. Lori is lachend begonnen en geeindigd. In haar gehuppel is ze nog even gestoord (20 meter voor de finish) doordat ze plat op haar gezicht (in het gras!) ging. Maar na onze aanmoedigingen is ze vrolijk weer opgestaan en alsnog als eerste van haar groepje over de streep gekomen, daarbij een klein beetje geholpen door haar moeder. Imkes primeur was ook zeer goed. Ze liep in de leeftijdsgroep 4-6 jaar, jongens en meisjes door elkaar. En ze is als 6e van de 94 geeindigd. Op het terrein stonden allemaal stands van betrokken bedrijven, er was live muziek, het was na een paar dagen bewolking (ja, dat gebeurt hier ook) lekker weer. We zijn in de speeltuin blijven hangen en hebben daar nog leuke mensen ontmoet. Echt een festivalgevoel kortom.