Voetbalkamp

De zomers duren hier lang. Als je op een gewone Amerikaanse school zit, is je vakantie in de zomer eindeloos lang en heb je voor de rest weinig vrij. Dat levert een groot aanbod aan zomerkampen op, want de verveling moet worden bestreden. In het woud van vakantiekampen hebben wij gekozen voor een voetbalkamp. Want t-ball is leuk maar je staat wel heel veel stil. En dus is Imke een week lang elke ochtend naar voetbaltraining geweest. Drie uur lang heel veel rennen, dribbelen en spelletjes. En Lori en ik maar naar de speeltuin, boodschapjes doen of langs de lijn spelen...

De groep bestond uit vier meisjes en twaalf jongens, allen tussen de 5 en 9 jaar. De meisjes waren een stukje ouder dan Imke maar toch sloot ze zich daar vaak bij aan, het schept blijkbaar toch een band... Imke was een van de weinige echte beginners, deels onze eigen schuld omdat we nog niet veel met haar gevoetbald hebben. De coach was een heel ervaren man die de gemixte groep goed kon boeien. Ook zorgde hij voor een sfeer waarin zowel beginners als ervaren en jongens en meisjes zich op hun gemak voelden.

Het enige spelletje dat Imke wat vervelend vond was "knock-out". Daarbij moesten ze in een vierkant door elkaar heen dribbelen en was je "af" als iemand jouw bal uit het vierkand schopte. En Imke stond dan het liefst stil met haar voet op of achter de bal. Niet houdbaar natuurlijk, zeker niet met grotere kinderen die feilloos de zwakke schakels er eerst uithalen. Dus we hebben haar maar voorgesteld dat ze dan beter snel iemand anders eruit kan schoppen, dan heeft ze tenminste nog iets gedaan voordat ze er zelf uit ligt. Dat heeft ze heel dapper uitgeprobeerd.

Het kamp eindigde met een heuse wedstrijd met Imke in het oranje uiteraard. Dat leverde nog wel eens verwarring op (niet iedereen kende alle regels) en er waren wat wisselingen nodig voordat er een evenwicht ontstond tussen de beide teams. Imke hoorde bij de verliezende partij (3-2), dat weet ze nog goed te vertellen. Ze heeft in deze week wat geklaagd over vermoeidheid en spierpijn. En na 12 uur moesten Lori en ik even dekking zoeken want dan was ze wel erg moe, maar ze ging er elke ochtend weer naar toe en zette zich in. Mooi is dat, misschien gaan we zelfs voor de herfstcompetitie. Dan kan Lori haar nieuwe hobby, fotograferen (zie het plaatje van haar ouders, in mijn zonnebril zie je het fotograafje) ook verder uitbouwen.

Hoezo chronologie?

Heb niet de illusie dat deze blog louter in chronologische volgorde wordt geschreven, want nu volgt er wel heel duidelijk een tijdsbreuk. Imke heeft namelijk in de VS ook haar verjaardag gevierd. Met haar vriendjes en vriendinnetjes. En natuurlijk een prinsessenspringkussen. Het was wel een beetje warm die dag (het is hier heus niet elke dag boven de 30 graden, maar die dag toevallig wel...) dus heel veel verhitte koppies op de foto's. En maar limonade en water blijven uitdelen. De taart was in dit geval vervangen door een stapel pannenkoeken, want het feestje begon direct na de laatste schooldag rond lunchtijd. De kindjes uit de klas (drie) en de mee uitgenodigde zusjes zijn meegelopen vanuit school en zagen toen direct aan het eind van de straat het springkussen staan. Wat nou programma, eerst springen! De rest van de middag hebben we het programma maar een beetje losgelaten. Veel te warm om veel te springen en de twee leeftijdsgroepen (vier van ongeveer 6 jaar en vier van tussen de 2 en 4 jaar) noopten tot improviseren en af en toe splitsen.

Het oudhollandse snoephappen uit een bak water was erg spannend. Ik was even vergeten dat sommige vriendinnetjes nog met bandjes zwemmen (en liever niet met hun hoofd onder water gaan). Dat was snel aan te passen door het snoepje rechtop vast te houden. En pictionary voor kinderen (uit de erfenis van de familie Glass, dank daarvoor!) deed het ook leuk.

Moe en bijna oververhit konden de kinderen met hun zelfbekladde t-shirts huiswaarts.

Hartstikke leuk om het zelf te doen, in plaats van uit te besteden bij kinderparadijzen zoals gymzalen, luchtkasteelverzamelingen of gokhallen voor onder de 10 jaar. Benieuwd hoe lang dat nog kan...

Voetje Lori

Het gips mocht eraf een week voordat we teruggingen naar de US. Omdat Hugo daar niet bij kon zijn hebben we foto's gemaakt van deze happening. Lori was niet blij. Maar gelukkig was ze dat wel toen ze 's avonds eindelijk weer eens in bad mocht. De avond van tevoren had ik haar nog gewassen en dat was ze aardig beu geworden, zoals te zien aan haar gezichtje.

Een recente update van de voetjes, of liever gezegd van het ene zielige voetje van Lori: Ze gaat gelukkig als een dolle vooruit en begint sinds gisteren meer en meer te lopen. Met haar schoenen aan gaat het redelijk nu, zonder schoenen, is het allemaal nog gevoelig. Zie het filmpje om te zien hoe het het lopen haar afgaat. Gelukkig is ze ook haar rare grapjes ook nog niet verleerd!

#5: Bruiloft Tom en Johanetta

In onze vakantie ging ook nog even mijn broer trouwen. Dat had hij gelukkig zo uitgemikt. En helemaal aardig: op 4 juli (the fourth of July)! Een Amerikaanse en Nederlandse feestdag in dit geval dus. Het huwelijk was in de oude synagoge in het centrum van Bergen op Zoom. Een heel mooi oud en knus gebouw. Uiteraard mocht de ambtenaar van de familie het huwelijk sluiten. Mijn ouders kregen na afloop van Tom een oorkonde voor de beste ouders met allemaal foto's uit zijn jeugd, dat was een leuke verrassing.

En na de plechtigheid was er een snelle taart en champagne (met dank aan de familie Houben) en toen door naar de camping voor een uitgebreide barbeque. De kinderen konden daar lekker in de jacuzzi, voor de gelegenheid aangevuld met lavendelolie. En met dank aan het zeer korte EK, was er een lijflied voor het bruidspaar (op de wijs van "We zijn er weer bij...").

Hartstikke leuk en gezellig, een stralend paar, zonnig weer, blije kinderen, lekker eten, wat wil je nog meer?

#4: Amsterdam

Dankzij een zeer inventieve huizenruil of eigenlijk -carroussel konden wij de tweede week in een prachtig huis in het centrum van Amsterdam logeren. Speeltuin om de hoek, water voor de deur en Albert Cuyp aan de overkant. Vandaaruit zijn we nog een keer naar het ziekenhuis voor controle van de wond van Lori geweest, zoals te verwachten mocht daar direct weer nieuw gips op omdat de wond nog niet helemaal dicht was. En we hebben nog wat vrienden opgezocht want stilzitten was er niet echt bij tijdens onze vakantie.

Tijdens het middagje shoppen (alleen voor dames van stand) is Hugo maar met de meisjes een rondvaart gaan maken. De tweede week was het namelijk ook typisch Hollands verraderlijk veranderlijk weer en met zo'n gipsen voet die niet nat mag worden, is het toch wel handig om ergens binnen te zitten. De boot vertrok bijna voor de deur en ook op deze boottocht heeft Lori de camera de meeste tijd in handen gehad. Dit keer vanuit een hogere positie dus de gipsen voet heeft hier slechts een onzichtbare bijrol. Het levert mooie plaatjes op van de wachtrij bij het Anne Frank huis, een straatbeeld inclusief Coffeeshop en boten (voornamelijk woonboten). Na afloop was het lekker poffertjes eten (ook dat stond natuurlijk op het lijstje "wat te doen als we in NL zijn").

#3: Zaanse schans

Het was al beschreven in de vorige blog maar ik vond nog prachtige foto's van de Zaanse schans. Echte toeristische kiekjes maar ook foto's met een nogal rare invalshoek, namelijk Lori vanuit de buggy. Haar gipsen voet figureert op deze rondgang door de Zaanse schans. Er waren ook heel veel foto's van alleen haar broek of de buggy maar die zal ik jullie besparen. De volgende waren echter te leuk om niet op het blog te zetten...

NL #2: Houben weekend

Het tweede weekend in onze vakantie hebben we doorgebracht in een hotel in Bergen aan Zee met de hele familie Houben. Een heel mooi hotel met een zwembad in de tuin. Vrijdagmiddag na aankomst lagen alle kinderen er al in. En wij fijn borrelen ernaast. Helemaal geen slecht begin van een heel gezellig weekend. Voor Lori was het wel even slikken dat ze niet kon zwemmen, maar zij kreeg mooie nieuwe viltstiften waar Diego later een prachtig schilderij mee op haar gips heeft gemaakt. Voor ons was het alweer bijna twee jaar geleden dat we Bregtje hadden gezien en het was ook de eerste keer dat we Diego zagen. Er zijn heel veel foto's gemaakt door meerdere toestellen. Uiteraard ook familieportretten voor aan de wand of op de schoorsteenmantel. En zondag is natuurlijk Imkes verjaardag gevierd. Wat een feest zo temidden van familie!

We hebben de omgeving verkend (Schoorl) en zijn zondag zelfs naar de Zaanse schans geweest. De laatste keer dat ik daar was, is mijn zus in de brandnetels gevallen in een fijn bloot jurkje. Dat moet de aanleiding zijn geweest om nooit meer jurken te dragen (denken we). Maar dat was dan ook het enige dat ik me nog kon herinneren. Heel geinig om zo'n op en top Hollands gebied te bezoeken. We hebben de trend later nog doorgezet door op maandag een fietstocht door Amsterdam-Noord/Durgerdam/Ransdorp te maken. Slopend voor Hugo's knieen want hij had de meisjes in de bakfiets, maar ik heb genoten van de prachtig groene omgeving met schattige huisjes. Dan weet je weer wat je mist in de Golden State (die niet alleen zo heet vanwege de gouden historie maar ook omdat het de kleur is van de begroeiing waar geen mensen sproeien).

Naar Nederland #1

En toen was dan echt de vakantie aangebroken. Eerst heeft Imke nog haar verjaardag gevierd (in Irvine) met een heuse Springpoline: jargon voor een luchtkasteel. Een echt prinsessenluchtkasteel notabene. De foto's heb ik hier niet in NL dus komen nog even niet online. Het was een heel warm feestje want er begon een hittegolf vlak voor ons vertrek. Daar hebben Misja en Jolanda nog lekker van kunnen genieten want die bleven nog even in ons huis uitpuffen na de rit met de camper.

Wij zijn de koelte van Nederland op gaan zoeken. Onze laatste vlucht met een overstap verliep dit keer zeer soepel. Hugo heeft het eerste deel naar Chicago heerlijk kunnen slapen in de businessclass terwijl de dames opeen zaten in coach. Tja, verschil moet er wezen. Gelukkig durfde hij het aan om in het tweede deel naar ons niveau af te zakken ("What, you want to downgrade?") anders waren we opgesloten geweest midden in een rij van vijf met een groot slot op de deur naast mij (een Amerikaan van dito formaat). Aangekomen wachtte ons een warm onthaal met veel familie. Lori was zo moe dat ze haar middagdutje deels naast het bed van Pien heeft doorgebracht. In Amstelveen hebben we het Nederlands elftal ten onder zien gaan temidden van de buurtjes van Bar en Frans. Dus alle oranje outfits die we hadden meegenomen konden weer terug onderin de tassen.

Op zondag vielen we met onze neuzen in de boter. Eerst zijn we met een groot deel van de familie Houben naar het afzwemmen van Jesper gaan kijken (zijn C-diploma alweer) en we konden daarna gelijk door met het ontmoeten van een andere kant van de familie op de Klaarhamertennisdag, heel gezellig. Alleen bleef het lastig om die meisjes voor 10 uur in hun bed te krijgen. "Het is nog licht Lori, we kunnen nog keten!". Aha, zit dat zo. We hebben nog maar eens even uitgelegd dat de Nederlandse zomers anders zijn dan de Amerikaanse, en dan maar hopen dat het werkt.

Imke is twee dagen naar de Peppelaar geweest, dat was echt genieten. Lekker bij Emma gespeeld al liep het die dag een stuk minder leuk af voor Lori. Haar voet is tussen de spaken van de fiets gekomen, door al onze maatregelen heen. Een hele nare wond aan haar hiel was het gevolg. Zes hechtingen met een slecht werkende verdoving, haar eigen samenvatting van de dag was: "Dat deed pijn". Wel krijg je dan natuurlijk ziekenbezoek en zelfs kaartjes op je logeeradres.