De zomers duren hier lang. Als je op een gewone Amerikaanse school zit, is je vakantie in de zomer eindeloos lang en heb je voor de rest weinig vrij. Dat levert een groot aanbod aan zomerkampen op, want de verveling moet worden bestreden. In het woud van vakantiekampen hebben wij gekozen voor een voetbalkamp. Want t-ball is leuk maar je staat wel heel veel stil. En dus is Imke een week lang elke ochtend naar voetbaltraining geweest. Drie uur lang heel veel rennen, dribbelen en spelletjes. En Lori en ik maar naar de speeltuin, boodschapjes doen of langs de lijn spelen...
De groep bestond uit vier meisjes en twaalf jongens, allen tussen de 5 en 9 jaar. De meisjes waren een stukje ouder dan Imke maar toch sloot ze zich daar vaak bij aan, het schept blijkbaar toch een band... Imke was een van de weinige echte beginners, deels onze eigen schuld omdat we nog niet veel met haar gevoetbald hebben. De coach was een heel ervaren man die de gemixte groep goed kon boeien. Ook zorgde hij voor een sfeer waarin zowel beginners als ervaren en jongens en meisjes zich op hun gemak voelden.
Het enige spelletje dat Imke wat vervelend vond was "knock-out". Daarbij moesten ze in een vierkant door elkaar heen dribbelen en was je "af" als iemand jouw bal uit het vierkand schopte. En Imke stond dan het liefst stil met haar voet op of achter de bal. Niet houdbaar natuurlijk, zeker niet met grotere kinderen die feilloos de zwakke schakels er eerst uithalen. Dus we hebben haar maar voorgesteld dat ze dan beter snel iemand anders eruit kan schoppen, dan heeft ze tenminste nog iets gedaan voordat ze er zelf uit ligt. Dat heeft ze heel dapper uitgeprobeerd.
Het kamp eindigde met een heuse wedstrijd met Imke in het oranje uiteraard. Dat leverde nog wel eens verwarring op (niet iedereen kende alle regels) en er waren wat wisselingen nodig voordat er een evenwicht ontstond tussen de beide teams. Imke hoorde bij de verliezende partij (3-2), dat weet ze nog goed te vertellen. Ze heeft in deze week wat geklaagd over vermoeidheid en spierpijn. En na 12 uur moesten Lori en ik even dekking zoeken want dan was ze wel erg moe, maar ze ging er elke ochtend weer naar toe en zette zich in. Mooi is dat, misschien gaan we zelfs voor de herfstcompetitie. Dan kan Lori haar nieuwe hobby, fotograferen (zie het plaatje van haar ouders, in mijn zonnebril zie je het fotograafje) ook verder uitbouwen.
No comments:
Post a Comment