Breakfast in the park
Zo heet het restaurant waar we zijn geweest. Dus geen Engels verhaal, gewoon de titel van een leuk klein eettentje aan een meertje in het Central Park van Huntington. Op een zondag kan je daar heerlijk ontbijten/brunchen. Pannenkoeken, wafels, torenhoge broodjes met ponden vlees ertussen. Degene die het houten huisje aangekleed heeft, probeerde daarbij een vrouwelijk landelijk Britse toon aan te slaan. Dus veel poppen, puzzels van poppen, knuffels en niet te vergeten: bloemen. Het is dus geen strak ingericht Parnassia, maar wel een feestelijke plek voor de zondagse brunch. Na even twijfelen hebben de kinderen ieder een eigen kindermenu gekregen. Meestal hebben ze teveel aan een halve namelijk. Maar bij pannenkoeken en wentelteefjes (French toast) gelden andere regels. Dus ieder heeft een pannenkoek en een mega-wentelteefje met stroop, boter en suiker naar binnen gewerkt. En voor mij hadden ze tussen twee eigen boterhammen een stapel beenham met kalkoen gepropt. Aangebraden dus lekker machtig. 
Dit soort hoeveelheden moet je even laten zakken dus we zijn lekker in het park gebleven. Eendjes gekeken en gefotografeerd. De eendjes zijn precies hetzelfde als in NL, dat blijft toch wel grappig. Wij moeten er 10 uur voor in een vliegtuig zitten maar die eenden komen overal. De pelikaan wilde natuurlijk niet poseren, dus dat is een beetje een zoekplaatje geworden. In de speeltuin gespeeld. En ons weer vermaakt met het bekijken van de "indigenous Americans". Zo zagen we een groep in het gras zitten. Ieder zat op zijn eigen klapstoeltje met een eigen koelboxje ernaast. En één voor één ging iemand voor de groep staan; deze zei een paar zinnen en kon na applaus weer gaan zitten. Het leek wel een 
bijeenkomst van de AA, behalve dat deze toch wel erg hechten aan de tweede A dus die zul je niet een park zien. Aan de andere kant van het park was een veldje waar plukjes mensen op stoeltjes naar honden zaten te kijken. Het is mij niet duidelijk geworden wat de samenhang was maar het leek op hondentraining. En natuurlijk alle mensen die in het park hun honden uitlaten, gewapend met een blauw plastic zakje. De beelden spreken voor zich...
Zo heet het restaurant waar we zijn geweest. Dus geen Engels verhaal, gewoon de titel van een leuk klein eettentje aan een meertje in het Central Park van Huntington. Op een zondag kan je daar heerlijk ontbijten/brunchen. Pannenkoeken, wafels, torenhoge broodjes met ponden vlees ertussen. Degene die het houten huisje aangekleed heeft, probeerde daarbij een vrouwelijk landelijk Britse toon aan te slaan. Dus veel poppen, puzzels van poppen, knuffels en niet te vergeten: bloemen. Het is dus geen strak ingericht Parnassia, maar wel een feestelijke plek voor de zondagse brunch. Na even twijfelen hebben de kinderen ieder een eigen kindermenu gekregen. Meestal hebben ze teveel aan een halve namelijk. Maar bij pannenkoeken en wentelteefjes (French toast) gelden andere regels. Dus ieder heeft een pannenkoek en een mega-wentelteefje met stroop, boter en suiker naar binnen gewerkt. En voor mij hadden ze tussen twee eigen boterhammen een stapel beenham met kalkoen gepropt. Aangebraden dus lekker machtig. 
Dit soort hoeveelheden moet je even laten zakken dus we zijn lekker in het park gebleven. Eendjes gekeken en gefotografeerd. De eendjes zijn precies hetzelfde als in NL, dat blijft toch wel grappig. Wij moeten er 10 uur voor in een vliegtuig zitten maar die eenden komen overal. De pelikaan wilde natuurlijk niet poseren, dus dat is een beetje een zoekplaatje geworden. In de speeltuin gespeeld. En ons weer vermaakt met het bekijken van de "indigenous Americans". Zo zagen we een groep in het gras zitten. Ieder zat op zijn eigen klapstoeltje met een eigen koelboxje ernaast. En één voor één ging iemand voor de groep staan; deze zei een paar zinnen en kon na applaus weer gaan zitten. Het leek wel een 
bijeenkomst van de AA, behalve dat deze toch wel erg hechten aan de tweede A dus die zul je niet een park zien. Aan de andere kant van het park was een veldje waar plukjes mensen op stoeltjes naar honden zaten te kijken. Het is mij niet duidelijk geworden wat de samenhang was maar het leek op hondentraining. En natuurlijk alle mensen die in het park hun honden uitlaten, gewapend met een blauw plastic zakje. De beelden spreken voor zich...
No comments:
Post a Comment