De titels van blogs lijken bijna op een reisblog. Zo voelt het ook af en toe nog: een groot avontuur. Bezoekers leidden ons dit keer naar Utah, waar zij al Bryce hadden bekeken. En wij mochten aanschuiven bij Zion. Een park met mooie roodgekleurde rotsachtige bergen en een diepe vallei. 
De camping lag heel mooi bij de ingang van het park en je keek zo de canyon in. De "oudjes" sliepen in een luxe hotel met een pendelbushalte voor de deur, dus ze konden zelf van en naar het park en de camping. En de camper en tent stonden niet ver van elkaar, dat was wel handig bij avondeten en ontbijten: iedereen verzamelen bij de camper! De s'mores maken is toch lastiger dan het lijkt: waar moet je nou gaan zitten zonder rook in je ogen?
Op zaterdagmiddag kwam iedereen aan en de dag erna hebben we een mooie wandeling aan het einde van de canyon, waar hij heel smal wordt, gemaakt. Helaas was er teveel water voor een ontdekkingstocht naar het stukje waar hij zo smal wordt, dat je er bijna niet meer door kunt lopen. Dat is in de lente geen goed idee, in de zomer schijnt dat wel te kunnen. Met al dat wilde water wilde ik Lori ook liever niet loslaten.
Later op de dag heb ik met Renier nog een klim gemaakt naar een berg met uitzicht op de camping. Wij zagen de rest van de familie staan bij de camper, maar zij zagen ons niet. Dus er is niet echt bewijs van waar we uitkwamen (heeeel hoog). En ook nog een mooie slang, heel veel salamanders en ook nog een hert onderweg gezien.
Maandag is het busje weer naar Irvine vertrokken, o
mdat dinsdag school en werk weer wachtten. Maandag overigens ook. Dat was nog een beetje gek omdat we in verband met de mexicaanse griep eigenlijk Imke niet thuis mochten houden, maar we zijn toch maar gegaan. De juf vond het prima, Imke doet het hartstikke goed op school en deze juf is niet zo moeilijk. Het is haar laatste jaar en ze werkt zelf ook graag om de dames van de administratie heen, lijkt het (die zijn ook niet echt gezellig te noemen...).
We hadden erg geluk met het weer, niet te koud of te warm en wel genoeg zon. Heerlijk weekendje weg, en mooie plaatjes van de familie op pad.
Even in een lang weekend langs vier staten. Daar draaien wij ons handje niet meer voor om. Zes mensen in de bus geladen en op vrijdagochtend zeer vroeg onze tweede ronde bezoekers in de steek gelaten. Die waren toch al lang wakker vanwege hun jetlag, dus dat maakte niet uit. Op naar de stad die nooit slaapt. En waar de bezoekers worden aangemoedigd hetzelfde te doen, of eigenlijk: te laten. Geen klokken, geen daglicht in de casino's. En veel luchtbruggen waardoor je automatisch weer door het hart van hotels wordt geleid: gij zult binnenblijven is het adagio.
Zelfs binnen roken is nog mogelijk in Vegas.
Ook het weer werkte mee aan dit complot, het was relatief koud en het waaide behoorlijk hard. Zo hard dat het t-shirt van Lori in het zwembad is gewaaid (ze kon hem niet vinden na een kort zwempartijtje 's middags) en dat de show van de piraten is afgelast. Afknappertje. Maar we hebben wel de fonteinen en de sprekende beelden gezien en natuurlijk een circusact in het gelijknamige hotel.
Het was een hele toer voor de coach van het spul om de groep in beweging te krijgen (bij voorkeur in de richting die hij wilde). Een grote groep van kinderen rond de drie jaar, en sommigen waren nog met de basis bezig. "Nee, niet met je handen; met je voeten!".
De cursus vloog voorbij, het was maar vier keer en we hebben een keertje gemist toen we in Utah waren. De laatste keer kreeg ze uiteraard een heus voetbaldiploma. En Hugo kwam kijken (dat was nog veel gaver dan dat diploma).
