(sorry, speelafspraak klinkt nu eenmaal niet echt hetzelfde) en kwam om 5 uur dus moe en stilletjes thuis. En de diagnose van moeders was: als je op school kan blijven en bij een vriendinnetje kan gaan spelen, alles nog wel kan bewegen en geen zwelling hebt, zal het wel niet gebroken zijn.Zo zie je maar weer: ik ben mijn roeping zeker niet misgelopen.
Imke heeft dus 12 dagen op haar tandjes gebeten. Zonder dat ze eruit vielen, en dat is knap want er zitten er vier erg los nu, want ook dat is een beetje eng. En naar de dokter gaan is ook eng, dus dat wil ze niet. Gips ook niet want dan kan je niet alles meer doen.
Op 1 april gaf ze dan toe aan de druk van Hugo om het te laten controleren (of was het haar moeder die toegaf?) en moesten wij na een half uur wachten op de foto van haar elleboog (want de dokter dacht dat ze vocht in haar elleboog had) tot onze stomme verbazing nog een foto laten maken. De oplettende fotograaf had iets in haar onderarm gezien. Snel om 5 uur nog naar de dokter gesjeesd en die gaf ons het kaartje van een bottendokter (orthopedisch chirurg). En daar zijn we dus vandaag geweest. De foto's leveren het bewijs. Eerst een foto van de rontgenfoto, dan een foto in de wachtkamer, waarop je nu je het weet kan zien dat haar rechterarm iets
gebogen is (het deed gisteren na de uiteindelijke diagnose ineens meer zeer dan het de afgelopen 12 dagen had gedaan, de dokter had er ook best hard op zitten duwen...) en de foto van net na het gips plakken. Niet blij was ze. Maar het voordeel is dat het er nu maar 3 weken op hoeft (zo hebben we het haar voorgespiegeld)... Respect dus voor deze kleine bikkel, die gewoon een uurtje later weer haar balletklas in ging.
No comments:
Post a Comment