Er was een reden voor de blogstilte van de afgelopen weken. Mijn oma is plotseling overleden. Paasmaandag werd ze ziek en op woensdag had ik snel een vlucht geboekt in de hoop nog afscheid te kunnen nemen. Dat is helaas niet op de manier gelukt die ik fijn had gevonden, ze is die woensdag al overleden. De vrijdag na Pasen was ik dus voor een week in Nederland, de meisjes waren mee. Heel dubbel want het was heel fijn om iedereen weer te zien, maar de aanleiding was verdrietig. Tuurlijk heeft ze een prachtig leven gehad, en het is fijn dat ze maar heel kort ziek is geweest. Maar het was toch hard schrikken en het is een heel raar idee dat ze er niet meer is. We hebben met de kleinkinderen samen herinneringen opgehaald en elkaar gesteund, dat was een heel prettige ervaring. Tijdens de dienst stonden we er, trots op onze oma.
Ik weet niet of het kwa copyright mag, maar mijn zus heeft haar treffend verwoord in een gedicht:
Onverwoestbaar
Vrolijk stralend
Altijd in de weer
Kind op schoot
Hoei, daar gaat ie weer
Krachtig, prachtig
Een helder woord
Je eigen weg, onverstoord
Verven, vissen, altijd een mop
Vastenavend vieren
’t kon niet op
Altijd stond je voor iedereen klaar
Onverwoestbaar leek je
Was dat maar waar
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment