San Diego Zoo

Oud nieuws want we waren er vlak na Oud en Nieuw. Maar wel het vermelden waard. Hele mooie dierentuin op heuvelachtig terrein met veel hele grote bomen. Het lijkt net een jungle. En voor ons eerste bezoek hadden we onszelf getrakteerd op een rondrit in de open bus. Dan kom je langs alle hoogtepunten. In dit geval letterlijk, wij zaten boven in de bus en konden daardoor over muren heen kijken. Op die manier hebben we een glimp opgevangen van de panda's, nummer 1 hit van de dierentuin. Rijen mensen schuifelen langs hun kooi, tot stilte gemaand door de oppassers. Blijkbaar blijft de liefde van mensen voor panda's onbeantwoord.
En begin januari was het hier nog steeds koud, dus iedereen was dik ingepakt. Net Artis, maar dan anders.

Nagels met beloning

Imke bijt nagels. Als ze in het voetbalveld staat bijvoorbeeld. Of op andere momenten dat ze even onbespied en afgeleid is. Niks bijzonders, maar wel een onhandige gewoonte. En wij, als betrokken ouders, hhebben daar natuurlijk iets op gevonden. Een positieve insteek, beloninkje voorhouden en voila: bijtloze nagels. Imke merkt ze voor ons op: "Ik zie een wit randje! Zie je mam, ik heb niet gebeten! Mag ik nu naar de nailshop?"
En Lori heeft geluk want die mag gewoon mee, met haar bestaande witte randjes. Lori is nog wel een beetje te klein voor de luxe stoelen, die moet dus helemaal onderuit hangen om haar teentjes bij de dame van de nailshop te krijgen. En voordat we met onze ogen kunnen knipperen, is er al over de kleur onderhandeld, de tekening voor op de teennagel uitgekozen en liggen er al kussentjes op schoot voor een vingernagelbehandeling. Tja, dat krijg je ervan als je relatief nieuwe bezoeksters van dit etablisement en de doorgewinterde pedicures hun gang laat gaan...
Het resultaat mag er zijn. Prachtige winternagels op alle tenen en tevens op de handen van Imke en voor Lori 10 lieveheersbeestjes op haar handen. Alleen vliegen deze niet weg als je je vingers gespreid in de lucht houdt. De beloning is volledig genoten.

Skieen in Big Bear

Zoals al eerder vermeld, was het niet de zonnige kerst waarop de bezoekers hadden gehoopt. Behoorlijk wat neerslag voor Californische begrippen. Maar dat betekent ook sneeuw in Big Bear! Dus we zijn met Kerst naar een huis in de bergen getrokken. De reis ernaartoe was een waar avontuur. Compleet met regen- en sneeuwstormen. Sneeuwkettingen die niet bleken te passen waardoor Hugo en Frans tot op hun ondergoed zijn natgeregend in hun pogingen toch iets om de banden heen te leggen. Nadat deze pogingen waren gestaakt, zijn we met zijn allen in de "van"/bus in de mist de berg opgereden, op zoek naar een tankstation waar ze kettingen verkochten. Had ik al vermeld dat we vanaf 2 kilometer (van de 25) op de berg in de file stonden?
Het was donker toen we eindelijk Big Bear Lake binnnen reden en de storm was nu een heuse "blizzard" geworden. Je kon geen hand voor ogen zien, dus ook geen straatnaambordjes. Twee keer de weg gevraagd (gelukkig waren er wel veel restaurants en winkels open op deze kerstavond) en uiteindelijk in ons paradijs aangekomen: een groot huis met veel badkamers, een werkende verwarming en een hot tub (alweer!).
De dag erna was het weer een beetje opgeklaard, het was nog wel goed koud maar het sneeuwde en waaide niet meer. Het grote inschrijven en spullen verzamelen kon beginnen voor de eerste skilessen van de kinderen. Na ruim een uur in allerlei rijen waren deze veilig afgeleverd in een skikamp voor 4-7 jarigen met de vermelding dat ze bij elkaar moesten blijven zodat Lori en Imke konden tolken. Ze zijn de hele ochtend bezig geweest met pizzapunten maken met de ski's. Ja, ook dat heeft een Amerikaanse vertaling gekregen. Niet een ploeg/pflug/wedge maar pizza. Lori is wel wat vroeger afgehaakt, die vond het te koud. In de middag zijn ze verder gegaan met oefenen en is Imke zelfs de grote berg afgegaan met Hugo (nog met hulp).
De tweede dag scheen de zon alweer en konden ze al met bochten aan de slag en zijn 's middags de drie grote kinderen de lange afdaling afgegaan (zonder hulp). Hartstikke stoer als eendjes achter elkaar aan. De eerste keer ging Imke nog wat harder dan de rest (hoezo lange bochten maken, ik kan toch ook kleine bochtjes maken en met een rotvaart naar beneden?) maar de tweede keer gingen ze er dan toch gezamenlijk van af.
Ik had niet gedacht toen ik lang geleden voor het eerst ging skieen in Oostenrijk, dat ik bij mijn derde keer skieen mijn kind achterna moest racen. "Als je te hard gaat moet je je gewoon laten vallen hoor! Imke, laat je maar vallen!". "Mam, ik ging wel hard, maar niet te hard hoor. Ik kon nog wel stoppen".